သင့္အတြက္.... (၄)

(၄) ဘ၀အေပၚ စတင္ျပီး စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္မ်ားလာေနတဲ့ သင့္အတြက္....

လူရယ္လို႔ေမြးဖြားလာျပီးမွေတာ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္စိတ္ေတြႏွင့္ ရွင္သန္ေနထိုင္သြားရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားရွက္ဖို႔ေကာင္းလိမ့္မလဲ။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာမွေတာ့ စိတ္ခ်မ္းေျမ့ျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနလို႔ရတဲ့ေနရာတစ္ခုုဆီကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားေရာက္ေအာင္သြားသင့္တာေပါ့။

ေမြးဖြားျခင္း၊ အိုမင္းျခင္း၊ နာမက်န္းျဖစ္ျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္း....ဒီဘယ္လိုမွျငင္းမရႏိုုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ အရာေတြကုုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟာ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ေရွာင္လႊဲလို႔႔မရႏိုင္ဘူးေပါ့။ အမွန္စင္စစ္က သူတို႔ေတြကို က်င္က်င္လည္လည္ႏွင့္ ကိုင္တြယ္ထိန္းေက်ာင္းတတ္ဖို႔ရာသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ပါ။ ဒီျဖစ္စဥ္ၾကီးေတြထဲမွာပဲ ကပ္ျငိေနျပီး ရုန္းမထြက္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မေနသင့္ပါဘူး။

လူတစ္ေယာက္တေလကမွ သူတို႔ရဲ ႔ ဘ၀ႏွင့္ပတ္သက္ျပီး ေသေသခ်ာခ်ာဂဃနဏ မစဥ္းစားတတ္ၾကတာ အံၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ မခ်က္ျပဳတ္ထားရေသးတဲ့ အစားအစာေတြကို သယ္ေဆာင္ရင္း ေလွ်ာက္သြားေနၾကသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ တျခားသူေတြလည္း ကိုယ္လိုပါပဲလို႔ ေျဖေတြးေတြးရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ႏွစ္သိမ့္ထားၾကပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီလိုမ်ိဳး တျခားသူေတြလည္း ကိုယ္လိုပါပဲလို႔ ေတြးတတ္ၾကတာကို ကြၽန္ေတာ္က “အုပ္စုလိုက္ အသံုးမက်မႈ“ လို႔ နာမည္တပ္ရတာပါ။

“ဆာတိုးရီ“ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးျပဳျပင္ တည္ေဆာက္ယူတာကိုု ေျပာတာပါ။ “အုပ္စုလိုက္ အသံုးမက်မႈ“ ကေန ႏိုးထလာတာကို ဆိုလိုပါတယ္။

မန္ခ်ဴရီးယားအရပ္မွာ ဟိုးအရင္က လွည္းေတြကို ေခြးအၾကီးၾကီးေတြကို ဆြဲခိုင္းၾကတယ္။ လွည္းေမာင္းသမားက အသားတံုးေလးကို ေခြးရဲ ႔ ႏွာေခါင္းေရွ ႔နားမွာ တြဲေလာင္းခ်ိတ္ထားတယ္။ ဒီအခါမွာ ေခြးခမ်ာ ဒီအသားတံုးကို စားရဖို႔အေရး အရူးလိုပဲ ေျပးရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ိန္းေသတာေပါ့။ သူဘယ္စားလို႔ရႏိုုင္မလဲ။ ေနာက္ဆံုး လွည္းက လိုရာခရီးကို ေရာက္သြားေတာ့မွ သူ႔ကို အဲဒီအသားတံုးကို ပစ္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ သူဟာ တစ္လုပ္ထဲႏွင့္ အဲဒီအသားတံုးကို မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္တယ္။

ဒါဟာ လူေတြရယ္၊ သူတို႔ေတြရဲ ႔လစာေငြရယ္ႏွင့္ သဘာတရားခ်င္း အတိအက် တူပါတယ္။ လမကုန္မခ်င္း သူတို႔ဟာ သူတို႔ႏွာေခါင္းထိပ္မွာ တြဲေလာင္းခ်ေပးထားတဲ့ လစာေနာက္ကို ေျပးလိုက္ၾကတယ္။ လစာရျပီဆိုတာႏွင့္ အဲဒီေငြကို တစ္ခါတည္း သံုးပစ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔လက္ထဲ ပိုက္ဆံက ျပတ္သြားတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ လစာထုတ္ရက္ေနာက္ကို တခါ ေျပးလိုက္ၾကျပန္တယ္။

ဘယ္သူကမွ သူတို႔ႏွာေခါင္းတဆံုးကိုလြန္ျပီး မျမင္ႏိုင္ၾကဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ လူတိုင္းလူတိုုင္းကေတာ့ သူတို႔ဘ၀ေတြဟာ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ အဓိပၺါယ္ျပည့္စံုေနတယ္ရယ္လိုု႔ ထင္ေနတတ္ၾကေပမယ့္ တကယ္က သူတိုု႔ေတြဟာ ပ်ံလႊားငွက္ေတြႏွင့္ ဘာမွ သိပ္မကြာၾကဘူး။ အထီးေတြက အစာရွာတယ္။ အမေတြက ဥ၀ပ္တယ္။

လူအမ်ားစုုဟာ ဘ၀လမ္းကိုု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မခ်ဥ္းကပ္ႏိုုင္ၾကဘူး။ ေရတိုုနည္းလမ္းေတြသံုုးျပီး ဘ၀ကိုု ခက္ခက္ခဲခဲရုုန္းကန္ေနၾကရတယ္။ အေၾကာတက္ေနတဲ့ ပုုခံုုးေပၚမွာ ေဆးလိမ္းေနၾကသလိုု ျဖစ္ေနတယ္။

ေမးခ်င္တာက.... ခင္ဗ်ားက ဘာလိုု႔ ႏွာဖူးေၾကာၾကီးကိုုုု ဒီေလာက္ေတာင္ ရံႈ ့ထားရတာလဲ။

ဒါကို ဂရုုမစိုုက္ပဲေနမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားဟာ ဘ၀တစ္ေလ ွ်ာက္လံုုး ဘာမွ မယ္မယ္ရရ လုုပ္ျဖစ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ခင္ဗ်ားရဲ ႔ သူလိုုငါလိုုေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ျပည့္စံုလာမလားရယ္လို႔ ေစာင့္စားရင္းႏွင့္ပဲ အခ်ိန္ေတြကုုန္ဆံုုးသြားရမွာျဖစ္တယ္။

(ဆက္ရန္....)

Kōdō Sawaki Rōshi