ဒါလည္း ျပီးသြားအံုးမွာပါပဲေလ...

🔹ဒါလည္း ျပီးသြားအံုးမွာပါပဲေလ... 🔹

အခုတေလာ သတိရတိုင္း၊ အေၾကာင္းတစ္ခုခုတိုက္ဆိုင္ ၾကံဳၾကိဳက္မိတိုင္း စိတ္ထဲက ရြတ္မိတဲ့ စာေၾကာင္းေလးတစ္ေၾကာင္း ရွိေနတယ္။ အဲဒါ ဂုဏ္ေတာ္ေတြလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဂါထာေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္စာနဲ ႔ ၀ါက်တိုေလးပါ။ "This, too, will pass." တဲ့။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ဘုရင္ၾကီးတစ္ပါးရွိသတဲ့.....။
တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီဘုရင္ၾကီးဟာ သူ႔ရဲ ႔ပညာရွိအမတ္ေတြကိုု ဆင့္ေခၚလိုက္ျပီး ေမးခြန္တစ္ခုကိုုေမးတယ္။ ''အမတ္ၾကီးတို႔- အခ်ိန္တိုင္း၊ ေနရာတိိုင္း၊ အေျခအေနတိုင္းမွာ အျမဲတမ္း အသံုးတည့္မယ့္ မႏၱန္ျဖစ္ျဖစ္၊ အၾကံၪာဏ္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခုခုမ်ား ရွိႏိုင္မလား။ တကယ္လို႔ ငါ့ရဲ ႔အနားမွာ အၾကံေပးမယ့္သူ၊ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္သူ တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အဲဒီမႏၱန္က ငါ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ရမယ္။ အဲဒီလိုမႏၱန္မ်ိဳးရွိခဲ့ရင္ငါ့ကိုေပးၾကစမ္းပါ အမတ္ၾကီးတို႔ '' လို႔ အမိန္ ့ရွိေတာ္မူသတဲ့။

အမတ္ေတြအားလံုးလည္း ဘုရင္ၾကီးရဲ ႔ ေမးခြန္းေၾကာင့္ စဥ္းစားရက်ပ္ကုန္ၾကတယ္။ ေမးခြန္းအားလံုးကိုု ေျပလည္ေစမယ့္ အေျဖတစ္ခု၊ ေနရာတိုင္း အေျခအေနတိုင္းမွာ အသံုးတည့္မယ့္ အရာတစ္ခု။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတိုင္းအတြက္၊ ပူေလာင္စိုးရိမ္ရမႈတိုင္းအတြက္၊ ဆံုးရံႈးမႈတိုင္းအတြက္၊ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းအတြက္ အသံုး၀င္မယ့္ အေဆာင္တစ္ခု။ အမတ္ေတြလည္း တစ္မ််ိဳးျပီး တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားၾကည့္ၾကတယ္။ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ေဆြးေႏြးအေျဖရွာၾကျပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ပညာရွိအဖိုးအိုတစ္ေယာက္က ျပႆနာအားလံုးအတြက္ ေျပလည္ေစမယ့္ အေျဖတစ္ခုုကိုု ရွာေတြ႔သြားခဲ့တယ္။

သူတို႔ေတြလည္း ဘုရင္ၾကီးဆီ အခစား၀င္ၾကျပီး သူတိုု႔ေတြ႔ရွိထားတဲ့ အေျဖကိုု စာရြက္တစ္ရြက္ေပၚမွာ ေရးျပီး ေပးလိုက္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဘုရင္ၾကီးဆီကေန သေဘာတူညီမႈတစ္ခုကို ေတာင္းၾကတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဘုရင္ၾကီးက ဒီစာရြက္ထဲက အေျဖကို သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ဖြင့္မဖတ္ၾကည့္ရဘူး။ တကယ္လို႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ဘုရင္ၾကီးအႏၱရာယ္တစ္ခုခု က်ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္၊ ေဘးမွာ ကူမယ့္ကယ္မယ့္သူလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးက်ေတာ့မွ ဒီစာရြက္ကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္ရမယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာတူညီမႈပဲျဖစ္တယ္။ ဘုရင္ၾကီးကလည္း ဒါကို သေဘာတူ လက္ခံလိုက္ျပီး စာရြက္ကို သူ႔ရဲ ႔စိန္လက္စြပ္ေအာက္ထဲမွာ ထည့္သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။

ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာပဲ ဘုရင္ၾကီးအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ကိုု အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္တစ္ခုကေနျပီး က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္လာၾကတယ္။ ရန္သူေတြဘက္က အမွတ္မထင္၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္လိုက္ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဘုရင္ၾကီးႏွင့္ သူ႔ရဲ ႔စစ္တပ္ဟာ ရန္သူေတြကို ရြံ ့ရြ႔ံ ့ခၽြန္ခၽြန္ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကေပမယ့္လို႔ စစ္ပြဲမွာ ရံႈးနိမ့္သြားၾကတယ္။ ဘုရင္ၾကီးလည္း ျမင္းတစ္စီးႏွင့္ အသက္လုျပီး ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္။ ရန္သူေတြကလည္း သူ႔ေနာက္ကိုု ထပ္က်ပ္မကြာ လိုက္လာၾကတယ္။ သူ႔ျမင္းဟာ အေတာ္ေ၀းေ၀းမွာရွိတဲ့ ေတာအုပ္တစ္ခုဆီိကို သူ႔ကိုေခၚေဆာင္သြားတယ္။ ဘုရင္ၾကီးဟာ သူ႔ေနာက္ကေန ရန္သူ႔ျမင္းတပ္ေတြလိုက္လာေနတဲ့အသံကို ၾကားေနရျပီး အသံက က်ယ္သထက္က်ယ္ေလာင္လာေနတယ္။ သြားေနရင္း ရုတ္တရတ္ပဲ သူဟာ လမ္းတစ္ခုရဲ ႔ အဆံုးမွာ ရပ္ေနမိတာကို သတိထားလိုက္မိတယ္။ လမ္းကဆံုးသြားျပီး ဆက္သြားစရာလမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ ရပ္ေနတဲ့ေနရာကေန ေပေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာျမင့္တဲ့ ေတာင္ရဲ ႔ေအာက္ဘက္မွာေတာ့ ရြာေလးတစ္ရြာကို လွမ္းျပီး ျမင္ေနရတယ္။

တကယ္လို႔ အေရွ ႔ကိုုဆက္သြားရင္ေတာ့ ျပဳတ္က်ျပီး ေသဖို႔ပဲရွိတယ္။ တကယ္လို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္မယ္ဆိုရင္လည္း ရန္သူျမင္းတပ္ေတြက လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပဲ အနီးကပ္လာေနၾကျပီျဖစ္တယ္။ ဘုရင္ၾကီးဟာ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ျဖစ္လာတယ္။ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔နီးလမ္းရယ္လို႔ ဘာမွ ရွာမရေတာ့ဘူး။

ရုတ္တရတ္ဘုရင္ၾကီီးဟာ သူ႔လက္စြပ္က စိန္ပြင့္ေလး ေနေရာင္ေအာက္မွာ တလက္လက္ျဖစ္ေနတာကိုု ျမင္လိုက္ျပီး လက္စြပ္ေအာက္မွာထည့္ထားခဲ့တဲ့ စာရြက္ေလးကို သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူလည္း လက္စြပ္ေအာက္က သိမ္းထားတဲ့စာရြက္ေလးကို ထုတ္ျပီးဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ စာေၾကာင္းေလးက တိိုပင္မယ့္ အဓိပၸါယ္က ထူးျခား ေလးနက္တယ္။ ေရးထားတာကေတာ့ ''ဒါလည္း ျပီးသြားအံုုးမွာပါပဲ။'' တဲ့။

ဘုရင္ၾကီးဟာ အဲဒီစာေၾကာင္းေလးကို ဖတ္ၾကည့္တယ္။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ ရုတ္တရတ္ ေခါင္းထဲမွာ အသိၪာဏ္လင္းလက္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ဟာ...ဟုတ္တယ္။ ဒါလည္း ျပီးသြားအံုးမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းေလးတုန္းကပဲ ငါဟာ ဘုရင္တစ္ပါးရဲ ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈႏွင့္ မင္းစည္းစိမ္ကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ ငါဟာ တျခားဘုရင္ေတြအားလံုးထက္ ဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ၾကီးမားတဲ့ ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာေတာ့ ဒီေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းသာမႈေတြ၊ စည္းစိမ္ေတြဆုိတာ မရွိေတာ့ဘူး။ အခုဆိုရင္ ရန္သူလက္ကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ၾကိဳးစားေနရတဲ့ အေျခအေနက်ေရာက္ေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ခံစားစံစားေနရတာေတြ မရွိိေတာ့သလိုုပဲ၊ ဒီေန႔လို အႏၱရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ၾကံဳေတြ႔ေနရတာမ်ိဳးဟာလည္း ျပီးသြားအံုးမွာပဲျဖစ္တယ္။

သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေအးခ်မ္းၾကည္လင္မႈေတြ ေရာက္ရွိလာတယ္။ သူဟာ အဲဒီေနရာမွာပဲ ဆက္ျပီးရပ္ေနမိတယ္။ သူေလာေလာဆယ္ရပ္ေနတဲ့ ေနရာ ပတ္ခ်ာလည္ဟာ သဘာ၀အလွတရားေတြႏွင့္ အင္မတန္သာယာလွပတယ္။ သူအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္ၾကီးမွာ ဒီလိုသာယာလွပတဲ့ေနရာမ်ိဳး ရွိေနတယ္ဆိုတာကိုု သူအရင္က မသိခဲ့ရဘူး။ ဒီစာေၾကာင္းတိုေလးရဲ ႔ အဓိပၸါယ္နက္ရိႈင္းမႈဟာ ဘုရင္ၾကီးအေပၚမွာ အမ်ားၾကီး သက္ေရာက္သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘုရင္ၾကီးဟာ စိတ္သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္သြားျပီး အေနာက္ကလိုက္လာတဲ့ ရန္သူေတြကိုပါ ေမ့သြားေတာ့တယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ သူ႔အေနာက္ကို လိုက္လာၾကတဲ့ ရန္သူေတြရဲ ႔ ျမင္းသံ၊ လူသံေတြဟာ တေျဖးေျဖး ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို သိလိုက္တယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ေတာင္ၾကီးရဲ ႔ အျခားေနရာေတြဘက္ကို ေရာက္သြားၾကျပီး သူရွိတဲ့ လမ္းဘက္ဆီကို ေရာက္မလာၾကေတာ့ဘူး။

ဘုရင္ၾကီးဟာ အင္မတန္မွ ရဲစြမ္းသတၱိႏွင့္ျပည့္စံုတဲ့ မင္းတစ္ပါးပါပဲ။ သူဟာ စစ္သည္အင္အားကို ျပန္လည္စုေဆာင္းျပီး ရန္သူေတြကို ျပန္လည္တိိုက္ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ရန္သူေတြကိုတိိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းျပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူဟာ လက္လြတ္ဆံုးရံႈးသြားခဲ့ရတဲ့မင္းေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္လည္သိမ္းပိုုက္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့တယ္။ စစ္ပြဲမွာေအာင္ျမင္ျပီး မင္းေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္လည္၀င္ေရာက္လာတဲ့ ဘုရင္ၾကီးကို ျမိဳ႔တံခါး၀ကေန ျပည္သူေတြက ၀မ္းပန္းတသာဆီးၾကိဳဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။ စစ္ပြဲမွာေအာင္ျမင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ျမိဳ႔ေတာ္ၾကီးတစ္ခုလံုး ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ သီဆိုကခုန္ေနၾကတယ္။ အိမ္တိုင္း၊ လမ္းေထာင့္တိုင္းကေန လူေတြက ဘုရင္ၾကီးဆီကို ပန္းေတြၾကဲခ်ျပီး ဂုဏ္ျပဳၾကတယ္။

ဒီ တဒဂၤအခ်ိန္ေလးမွာ ဘုရင္ၾကီးဟာ သူ႔ကိုု ၾကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳေနၾကတာေတြ၊ ဧည့္ခံေနၾကတာေတြေၾကာင့္ သူ႔ရဲ ႔ကိုယ္တြင္းထဲက အတၱမာနဟာ ေခါင္းျပဴထြက္လာျပီး ''ငါဟာ ရဲစြမ္းသတၱိအရွိဆံုးႏွင့္ အၾကီးက်ယ္ဆံုးမင္းတစ္ပါးပဲ။ ငါ့ကို ဘယ္သူမွ လြယ္လြယ္နဲ႔ေတာ့ အနိုင္မယူႏိုင္ဘူး။'' လို႔ သူ႔ကိုယ္သူေတြးလိုက္မိတယ္။

ရုတ္တရတ္ပဲ သူ႔လက္စြပ္ဆီက စိန္ပြင့္ေလးဟာ ေနေရာင္မွာ အေရာင္လက္လာျပီး စာေၾကာင္းတိုေလးကို သတိရမိသြားေစတယ္။ စာရြက္ေလးကိုေနာက္တစ္ခါထုတ္ျပီးဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဒါလည္း ျပီးသြားအံုးမွာပါပဲေလ။ သူဟာ ဆိတ္ျငိမ္က်သြားတယ္။ သူ႔ရဲ႔မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္ဟာ ေထာင္ၾကြားမာနတက္ေနရာကေန ႏွိမ့္ခ်မႈဘက္ဆီကို ကူးေျပာင္းလို႔သြားေတာ့တယ္။

တကယ္လို႔ ဒါလည္းျပီးသြားအံုးမွာပဲဆိုရင္ ဒါဟာ မင္းရဲ ႔ပိုင္ဆိုင္မႈအစစ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
က်ရႈံးမႈဟာလည္း မင္းပိုင္ဆိုင္တာမဟုတ္သလို၊ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာလည္း မင္းပိုင္ဆုိင္တာမဟုုတ္ဘူး။

တကယ္ေတာ့ မင္းဟာ ေစာင့္ၾကည့္သူတစ္ေယာက္သက္သက္မွ်ပဲ။ အရာအားလံုးဟာ မင္းေရွ ႔ကေန ျဖတ္သန္းစီးဆင္း သြာေနၾကတာ...

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒီမွ်ပါပဲ။

ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀ရဲ ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္ေတြးၾကည့္မိရင္ ဘ၀မွာ ေပ်ာ္စရာေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာေတြလည္း အမ်ားၾကီးၾကံဳဖူးခဲ့သလို၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ပ်က္စရာေတြလည္း ၾကံဳလာခဲ့ရတာ ဒုႏွင့္ေဒးပါပဲ။ ဒါေတာင္ အခုအသက္အရြယ္ႏွင့္မို႔လို႔ ဒီေလာက္ပဲရွိေသးတာ။ တကယ္လို႔ အသက္ေနာက္ထပ္ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထပ္ရွင္သန္ေနခြင့္ ရအံုးမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ အသစ္အသစ္ေသာ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ခံစားမႈေတြ တစ္ပံုုတစ္ပင္ၾကီး ထပ္ရဖို႔ရွိေနေသးတယ္။

ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တိုင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာသတိထားၾကည့္ရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာေတာ့ အဲဒီကိစၥေလာက္ အေရးၾကီးတာ၊ ေသေရးရွင္ေရးျဖစ္တာ မရွိေတာ့သလိုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဒီအျဖစ္အပ်က္က ျပီးဆံုးသြားျပီး ေနာက္ထပ္အသစ္ ေနာက္ထပ္အသစ္ေတြက သူ႔လိုပဲ အေရးၾကီးေန၊ ေသေရးရွင္ေရးျဖစ္ေနျပန္တာပါပဲ။ ေသခ်ာတာေတာ့ ေတြ႔ၾကံဳခဲ့ရသမွ်အျဖစ္အပ်က္တိုင္းက ျပီးေတာ့လည္း ျပီးသြားခဲ့တာပါပဲေလ။ ေနာင္ၾကံဳေတြ႔အံုးမယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကလည္း ဒီနည္းအတိုင္းပဲ လာၾကဦးမွာပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဘာကိုမ်ား အသည္းအသန္ ဖက္တြယ္လို႔ ေနခ်င္စရာ ရွိဦးမွာလဲ။
ဘာကိုမ်ား ခါးခါးသီးသီး လက္မခံႏိုင္ေအာင္ ျငင္းဆန္ေနစရာ လိုဦးမွာလဲ။

ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ေနတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
၀မ္းနည္းစိတ္ညစ္ေနတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
အဆင္ေျပေနတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ရင္ခုန္္ေနရတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
တမ္းတမ္းတတ သတိရေနတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
သူရွိမွ (ဒါေလးရွိမွ) ျပည့္စံုမွာပါေလ ဆိုတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနရတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ျငီးေငြ႔စိတ္ကုန္ျဖစ္ေနတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
စိတ္ပူစိုးရိမ္ေနရတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ဒီလိုလုပ္ခဲ့မိရင္ အေကာင္းသားလို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
သို႔ေလာ သို႔ေလာ အေတြးေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ခ်ီးမႊမ္းေနၾကတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ကဲ့ရဲ ႔ေနၾကတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ငါ့လိုလူကိုမ်ား ရာရာစစ လို႔ ျဖစ္ေနတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ငါ့က်မွ ဘာေၾကာင့္ဒီလို ျဖစ္ေနရတယ္ ဆိုတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ငါရွိမွ ျဖစ္မွာပါေလ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ငါရွိေနဖို႔ မလိုပါဘူးေလ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားေတြအေပၚ အာရံုယူဖို႔ၾကိဳးစားရင္း မခံသာတာေတြ ျဖစ္လာတာလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။
တရားႏွလံုးသြင္းရာက ျငိမ့္၊ ျငိမ္၊ ျငိမ္းရင္း ေကာင္းမွေကာင္း ျဖစ္ေနတာေတြလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပဲ။

ေနာက္ဆံုး ဘယ္လိုမွ မျပီးေသးရင္ေတာင္ ေသရင္ေတာ့ အလိုလို အားလံုးျပီးသြားမွာပါပဲ။

အခု ဒီစာကို ဖတ္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြလည္း စာကိုဖတ္ရင္းက ခံစားမႈေပါင္းမ်ားစြားႏွင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစားေနမိမွာပါပဲ။ ဒါလည္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပါပဲ။

အားလံုး... အားလံုးဟာ အခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပီးသြားမွာပါပဲေလ....။

ေလးစားစြာျဖင့္
၀ိမုတၱိသုခ

9.1.12 (Mon.)

(အဂၤလိပ္ပံုျပင္ကို အင္တာနက္မွ ကူးယူ၍ ဘာသာျပန္ ေဖာ္ျပပါသည္။)