ေက်ာက္ေတာင္ထက္က မ်က္ႏွာ (၄)

ယခင္ေန႔မွအဆက္

(၄)

အေပၚမွာ ေျပာထားခဲ့သလုုိပါပဲ။ လြင္ျပင္ေဒသမွာေနထိုုင္ေနၾကတဲ့သူေတြကေတာ့ သူတိုု႔ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေမ ွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခဲ့ၾကရတဲ့ ေက်ာက္သားမ်က္ႏွာၾကီးနဲ႔ လံုုး၀ျငင္းမရေအာင္ ခၽြတ္စြပ္တူတဲ့ လူသားဟာ မစၥတာဂယ္သာဂိုုးလ္သာျဖစ္ႏိုုင္တယ္ဆိုုျပီး ေျပာဆိုုေနၾကပါတယ္။ မစၥတာဂယ္သာဂိုုးလ္ရဲ ႔ဖခင္ပိုုင္ဆိုုင္တဲ့ ေျမေနရာမွာ အရင္က ရာသီဥတုုဒဏ္ အေတာ္ခံထားရတဲ့ အိမ္ေဟာင္းေလးအစား နန္းေတာ္တမ ွ် အင္မတန္ၾကီးက်ယ္ခန္းနားျပီး လွပတဲ့ အိမ္ၾကီးတစ္လံုုးေပၚထြက္လာတာကိုု ျမင္လိုုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ လူေတြ ယံုုၾကည္ေျပာဆိုုေနၾကတာေတြဟာ တိက်ခိုင္မာတဲ့အခ်က္အလက္အျဖစ္ ပိုုေသခ်ာသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

နန္းအိမ္ေဆာင္ၾကီးရဲ ႔အျပင္ဘက္ျခမ္းကိုု ေနေရာင္ထိုုးလိုုက္ရင္ေတာင္ အရည္ေပ်ာ္က်သြားမလားလိုု႔ ေတြးထင္ရေလာက္ေအာင္ ေတာက္ေျပာင္လွပတဲ့ အျဖဴေရာင္ေၾကြျပားေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတယ္။ အိမ္ေရွ ႔ဆင္၀င္ေနရာကိုုေတာ့ ျမင့္မားတဲ့တိုုင္လံုုးၾကီးေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားျပီး ဆင္၀င္ ေအာက္မွာေတာ့ လူ၀င္ထြက္ဖို႔အတြက္ ၾကီးမားတဲ့အိမ္တံခါးမၾကီးရွိတယ္။ တံခါးရဲ ႔လက္ကိုုင္ဘုေတြကို ေငြသားေတြႏွင့္ လုုပ္ထားျပီး၊ ပင္လယ္ရဲ ႔ အျခားတစ္ဘက္ကမ္းမွာရွိတဲ့ ေဒသကေန ယူေဆာင္လာတဲ့ အေရာင္အေသြြး ဆန္းၾကယ္လွပတဲ့ သစ္သားေတြႏွင့္ တပ္ဆင္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ အခန္းတစ္ခုုစီတိုုင္းရဲ ႔ ျပဴတင္းေပါက္ေတြ၊ မ်က္ႏွာၾကက္ကစလိုု႔ ၾကမ္းခင္းအထိ တိုင္ေအာင္ အားလံုုးကိုု ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔ေနတဲ့ အေကာင္းစား မွန္နံရံေတြတပ္ဆင္ကာရံထားတယ္။

ဒီအိမ္ေတာ္ၾကီးရဲ ႔အတြင္းဘက္ကိုုေတာ့ လူေတြကိုု ေပးမျပဘူး။ ဒါေပမယ့္ေျပာၾကတာ ၾကားရပံုုအရေတာ့ အျပင္ဘက္မွာေတြ႔ျမင္ၾကရတဲ့ အျပင္အဆင္ေတြထက္ကိုု အထဲမွာက ပိုုျပီးၾကီးက်ယ္ခန္းနားတယ္လိုု႔ဆိုုတယ္။ တျခားအိမ္ေတြမွာဆိုရင္ ေၾကးႏွင့္သံကိုုပဲ အသံုုးျပဳတပ္ဆင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ နန္းေဆာင္ၾကီးအတြင္းဘက္ထဲမွာေတာ့ ေရႊႏွင့္ေငြ ေတြကိုုပဲ အသံုုးျပဳတပ္ဆင္ထားတယ္လိုု႔ ေျပာၾကတယ္။ မစၥတာဂယ္သာဂိုုးလ္ရဲ ႔ အိပ္ခန္းေဆာင္ၾကီးဆိုုရင္ ထူးျခားဆန္းျပားလွတဲ့ အေဆာင္အေယာင္အဆင္တန္ဆာေတြ ခန္းလံုးျပည့္ တပ္ဆင္အသံုုးျပဳထားတာေၾကာင့္ သာမန္လူေတြသာ တကယ္လိုု႔ အဲဒီအခန္းထဲေရာက္သြားခဲ့ရင္ မ်က္လံုုးေတြ ခဏေလာက္ မွိတ္ျပီးေတာင္ မထားႏိုုင္ေလာက္ေအာင္ ရင္သပ္ရႈေမာအံံ့ၾသသြားၾကရမယ္လိုု႔ ဆိုုတယ္။

သတ္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ နန္းအိမ္ေဆာင္ၾကီးဟာ ေဆာက္လုုပ္လိုု႔ျပီးစီးသြားခဲ့တယ္။ ျပီးတာနဲ႔ ပရိေဘာဂေတြတပ္ဆင္ၾကမယ့္သူေတြက သူတိုု႔တပ္ဆင္မယ့္ ခန္းနားလွတဲ့ပရိေဘာဂေတြႏွင့္အတူေရာက္လာၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ လူျဖဴ၊ လူမဲ အစံုုပါတဲ့ အခိုုင္းအေစအဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာၾကျပန္တယ္။ ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ သူေဌးၾကီးရဲ ႔ ေရွ ႔ေတာ္ေျပးအဖြဲ႔ေတြေရာက္လာခဲ့ၾကျပီး သူေဌးၾကီးဟာ ညေနခ်ိန္ ေနညိဳေစာင္းတာနဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့မယ္လိုု႔ ေၾကျငာလိုုက္ၾကေတာ့တယ္။

အားနက္စ္ေလးဟာ သူႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေမ ွ်ာ္လင့္ေစာင့္စား တမ္းတခဲ့ရတဲ့ အင္မတန္မြန္ျမတ္၊ ၾကီးက်ယ္လွတဲ့ ေရွးတေဘာင္ေတြထဲက လူသားဟာ ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ ဒီေမြးရပ္ေျမမွာ ျပန္ေပၚလာျပီဆိုုတဲ့အေတြးေတြႏွင့္ ရင္ခုုန္စိတ္လႈပ္ရွားေနရွာတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အားနက္စ္ေလးသိထားတာက ဒီသူေဌးၾကီးဟာ ပစၥည္းဥစၥာေတြ အဆမတန္ခ်မ္းသာတယ္၊ လူမကနတ္တမ ွ် ရက္ေရာေပးကမ္းတတ္တယ္၊ လူသားေတြအေပၚမွာ ၾသဇာလႊမ္းမိုုးႏိုုင္တယ္၊ ေက်ာက္သားမ်က္ႏွာၾကီးအတိုုင္း အင္မတန္ၾကင္နာတတ္တဲ့ အျပံဳမ်ိဳး ရွိထားတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ရယ္လိုု႔ စိတ္ထဲေတြးထင္ထားမိတယ္။ ယံုုၾကည္ေမ ွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္ႏွင့္ လူေတြေျပာေနၾကတဲ့ စကားဟာ အမွန္ေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ဒီေက်ာက္ေတာင္ေပၚက မ်က္ႏွာၾကီးကိုု သက္ရွိထင္ရွား အျပင္မွာ တကယ္ ေတြ႔ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုုတဲ့အေပၚမွာ သံသယစိတ္ လံုုး၀ရွိမေနခဲ့ဘူး။

အားနက္စ္ေလးဟာ အဲဒီေန႔က သူလုုပ္ေနက်အတိုုင္း ေတာင္ထိပ္ေပၚက မ်က္ႏွာၾကီးကိုု ေငးစိုု္က္ၾကည့္ရင္း ေက်ာက္သားမ်က္ႏွာၾကီးက သူ႔ဆီကိုု ျပန္ျပံဳးျပလာမွာကိုု ေစာင့္ၾကည့္ေနတုုန္းမွာပဲ လမ္းမဆီက ျမင္းလွည္းေတြရဲ ႔ဘီးလွိမ့္သံေတြ ဆူဆူညံညံထြက္ေပၚလာတာကို ၾကားလိုုက္ရေတာ့တယ္။

”သူေရာက္လာျပီ...။” “သူေဌးၾကီးမစၥတာဂယ္သာဂိုးလ္ေရာက္လာျပီ။” လိုု႔ ေစာင့္ဆိုုင္းေနတဲ့ လူအုုပ္ၾကီးက တခဲနက္ ေအာ္ဟစ္လိုုက္ၾကတယ္။

ျမင္းေလးေကာင္ကတဲ့လွည္းရထားတစ္စီးဟာ လမ္းမတေလ ွ်ာက္ေမာင္း၀င္လာတယ္။ လွည္းအိမ္ရဲ ႔ အတြင္းဘက္မွာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ကေနတဆင့္ ေရႊ၀ါေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ အသားအေရရွိတဲ့ အဘိုုးအိုုတစ္ဦးရဲ ႔ ပံုုပန္းသ႑ာန္တစ္ခုုကိုုုု ျမင္ေတြ႔ၾကရတယ္။ သူ႔ရဲ ႔ႏွဖူးေတြက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းရွိျပီး အေရတြန္႔ေနျပီျဖစ္တဲ့ ေသးငယ္၊ စူးရွတဲ့မ်က္လံုုးေတြ ရွိတယ္။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖိထားတဲ့ ပါးလႊာတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုုလည္း ပိုုင္ဆိုုင္တယ္။

”ေက်ာက္ေတာင္ေပၚက မ်က္ႏွာၾကီး”၊ ”ဒါဟာတကယ္ပဲ၊ ေရွးတေဘာင္စကားဟာ ေနာက္ဆံုုုုးမွာ မွန္သြားခဲ့ျပီ” စသျဖင့္ လူေတြက ၀ိုုင္းေအာ္ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္ အားနက္စ္အတြက္ေတာ့ အျခားလူေတြေျပာေနၾကသလိုု ယံုုၾကည္ႏိုင္ဖိုု႔ မျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ရႈပ္ေထြးစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုုကိုု မ်က္ျမင္ ၾကံဳေတြ႔လိုုက္ရတယ္။

လမ္းေဘးတစ္ေနရာမွာ ဟိုုးအေ၀းေဒသတစ္ခုကလာၾကတဲ့ သူေတာင္းစားအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္တိုု႔ဟာ သူေဌးၾကီးရဲ ႔ လွည္းရထားေနာက္ကေနလိုုက္ျပီးေတာ့ လက္ကိုုဆန္႔တန္းကာ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲခဲ့ဖိုု႔ သနားစရာအသံေတြႏွင့္ ေတာင္းခံေနၾကတယ္။ ဒီအခါမွာ လွည္းရထားထဲမွာထိုုင္ေနတဲ့ အင္မတန္ခ်မ္းသာၾကြယ္၀တဲ့ သူေဌးၾကီးဟာ ျပဴတင္းေပါက္ကေန လက္ကိုုထုုတ္ျပီး ေၾကးျပားစတခ်ိဳ႔ ကိုု ပစ္ခ်ေပးလိုုက္တယ္။ ဒါကိုုျမင္ေတြ႔လိုုက္ရတဲ့ အားနက္စ္ေလးဟာ ဒီသူေဌးၾကီးကိုု သူ႔နာမည္ကိုု ဂယ္သာဂိုးလ္လို႔ ေခၚမယ့္အစား ေၾကးျပားစပစ္ခ်ေပးတဲ့သူလိုု႔ ေခၚတာကမွ ပိုုေကာင္းလိ့မ္အံုုးမယ္လိုု႔ ေတြးထင္လိုုက္မိေတာ့တယ္။

လူေတြကေတာ့ စိတ္အားထက္သန္စြာႏွင့္ ေက်ာက္သားမ်က္ႏွာႏွင့္ လူ အျဖစ္ သူေဌးၾကီးကိုု ေအာ္ဟစ္ေကာင္းခ်ီးေပးေနၾကတုုန္းပဲ။ အားနက္စ္ကေတာ့ သူျမင္လိုုက္ရတဲ့ ၀မ္းနည္းစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္းရွိတဲ့ေနရာကေန လွည့္ျပန္လာလိုုက္ျပီး ေတာင္ေပၚက မ်က္ႏွာၾကီးရွိတဲ့ဆီကိုု ေငးၾကည့္ေနမိလိုုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုုုုးေပ်ာက္ကြယ္လုုနီးနီးျဖစ္ေနတဲ့ ေနရဲ ႔အလင္းေရာင္ေအာက္က ျမဴေတြဆိုုင္းေနတဲ့ ေတာင္ခိုုးေတာင္ေငြ႔ေတြရဲ ႔ၾကားမွာ သူ႔နွလံုုးသားထဲမွာ စြဲထင္ေနတဲ့ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ အသြင္လကၡဏာႏွင့္ ေက်ာက္သားမ်က္ႏွာၾကီးကိုု စိုုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၾကင္နာသနားတတ္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလႊာတစ္စံုုကေန ဘာမ်ား ေျပာလာလိမ့္မလဲရယ္လိုု႔ ေမ ွ်ာ္လင့္ရင္းေပါ့။

သူ...လာကိုုုုလာလိမ့္မယ္။ မစိုုးရိမ္နဲ႔ အားနက္စ္။ တစ္ေန႔ ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။

to be continued.......

Nathaniel Hawthorne ရဲ ႔ The Great Stone Face ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ဘာသာ ျပန္ဆိုပါသည္။