သတိသံေ၀ ယူၾကေလ

The great Greek King Alexander , after conquering many kingdoms, was returning home. on the way he fell ill and he was bedridden for months. with death drawing close Alexander realised how his conquests, his great army, his sharp sword and all his wealth were of no use.

He called his generals and said " I will depart from this world soon but I have three wishes. please fulfill my wishes without fail". with tears falling down their cheeks the generals promised to abide by the king's last wishes.

"My first desire is that" said Alexander "My physicians alone must carry my coffin". "secondly when my coffin is being carried to the graveyard the path leading to the grave should be strewn with gold, silver, and precious stones which I have collected in my treasury. My third and last wish is that both my hands should be kept dangling out of my coffin". The people who had gathered there wondered about the king's strange wishes but no one dared to question. Alexander's favorite general kissed his hand and pressed them to his heart " O King we assure you that your wishes will all be fulfilled. But tell us why do you make such strange wishes?"

At this Alexander took a deep breath and said " I would like the world to know of the three lessons I have just learnt. I want my physician to carry my coffin because people should realize that no doctor can really cure anybody. They are powerless and cannot save a person from the clutches of death. so let not people take life for granted.

The second wish of strewing gold, silver and other riches on the way to graveyard is to tell people that not even a fraction of gold can be taken by me. let people realize that it is a sheer waste of time to chase wealth.

And about my third wish of having my hands dangling out of the coffin, I want people to know that I came empty handed into this world and empty handed I go out of this world."

Alexander's last words

“Bury my body, do not build any monument, keep my hands outside so that the world knows,The person who won the world had nothing in his hands when dying.”

(အီးေမးလ္ကတဆင့္ ရရွိတာေလးကို ျပန္လည္ ေ၀မွ်ေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။)
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

INTRODUCTION TO INSIGHT MEDITATION 8

CONTEMPLATING YOUR PRACTICE

These meditation exercises all serve to establish awareness of things as they are. By bringing your mind fully onto experiences, you will notice more clearly the state of the mind itself — for example, whether you are being lazy or over-eager in your practice. With a little honest appraisal, it becomes evident that the quality of the meditation practice depends, not on the exercise being used, but on what you are putting into it. Reflecting in this way, you will gain deeper insight into your personality and habits.

There are some useful points to bear in mind whenever you meditate. Consider whether you are beginning afresh each time — or even better, with each breath or footstep. If you don't practise with an open mind, you may find yourself trying to recreate a past insight, or unwilling to learn from your mistakes. Is there the right balance of energy whereby you are doing all that you can without being over-forceful? Are you keeping in touch with what is actually happening in your mind, or using a technique in a dull, mechanical way? As for concentration, it's good to check whether you are putting aside concerns that are not immediate, or letting yourself meander in thoughts and moods. Or, are you trying to repress feelings without acknowledging them and responding wisely?

Proper concentration is that which unifies the heart and mind. Reflecting in this way encourages you to develop a skillful approach. And of course reflection will show you more than how to meditate: it will give you the clarity to understand yourself.

Remember, until you've developed some skill and ease with meditation, it's best to use a meditation object, such as the breath, as a focus for awareness and as an antidote for the overwhelming nature of the mind's distractions. Even so, whatever your length of experience with the practice, it is always helpful to return to awareness of the breath or body. Developing this ability to begin again leads to stability and ease. With a balanced practice, you realise more and more the way the body and mind are, and see how to live with greater freedom and harmony. This is the purpose and the fruit of Insight Meditation.

(to be continued....)

INTRODUCTION TO INSIGHT MEDITATION (FROM 1 TO 7)
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

သူငယ္ေတာ္ေတာရ ဆရာေတာ္၏ ေန ့စဥ္ေဟာျပ ၾသ၀ါဒ (၂၄)

ရြာ နဲ ့ ေက်ာင္း

တရားအားထုတ္ေနတဲ့ ေယာဂီသူေတာ္စင္ တစ္ေယာက္အတြက္ ရြာနဲ ့ေက်ာင္းနဲ ့ မတူဘူး။ ရြာဆိိုတဲ့ အတိုင္း ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟစတဲ့ ကိေလသာမိုးေတြ အၿမဲတမ္း ရြာသြန္းေနတယ္၊ ေက်ာင္းဆိုတဲ့ အတိုင္းပဲ အဲဒီ ကိေလသာ မိုးမရြာသြန္းရေအာင္၊ မၿဖစ္ရေအာင္ အၿမဲတမ္း သတိထားၿပီး ထိန္းေက်ာင္းေနရတယ္၊ ရြာနဲ ့ေက်ာင္းဟာ အဲဒီလိုကြာၿခားမႈ ရွိတယ္။

အထူးသတိၿပဳရန္

ဘုန္းၾကီးတို ့ သူေတာ္စင္ေတြရဲ ့ သႏ ၱာန္မွာ ၿဖစ္ေပၚေနတဲ့ ကိေလသာ ( အကုသိုလ္ ) တရားေတြကို ၀ိပႆနာဥာဏ္နဲ ့ ရႈမွတ္ၿပီး မပယ္ခြာႏုိင္လို ့ရွိလွ်င္ အဲဒီကိေလသာ ( အကုသိုလ္ ) တရားေတြက လူ၊ နတ္ ၊ နိဗၺာန္သုံးတန္ခ်မ္းသာဆိုတဲ့ အထက္ကို မပို ့ဘဲ ငရဲ၊ တိရ စာၦန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဆိုတဲ့ေအာက္ကုိပို ့မွာပဲ။ အဲဒါကို အထူးသတိၿပဳရပါမယ္။

ၿဖစ္ပ်က္ကို ၿမင္ေအာင္ၾကည့္

အၾကင္စိတ္သည္ ၿဖစ္ဆဲ၊ ထိုစိတ္သည္ ခ်ဳပ္ဆဲ မဟုတ္၊ ခ်ဳပ္ဆဲကလည္းၿဖစ္ဆဲမဟုတ္၊ ၿဖစ္ခ်ဳပ္၍ သြားၾကကုန္ေသာ စိတ္တို ့သည္ ေနာက္ထပ္ ၿဖစ္ဦးမည္ေလာ၊ ဤသို ့လည္းမဟုတ္၊ ဤေနရာတြင္ၿဖစ္၊ ဤေနရာတြင္ပ်က္၊ ဘုန္းၾကီးတို ့ေယာဂီသူေတာ္စင္ေတြ အဲဒါကုိ ၿမင္ေအာင္ ၾကည့္ၾကပါ၊ ၿမင္ေအာင္ ၾကည့္ရမယ္။

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ပဲႏြယ္ကုန္းဆရာေတာ္၏ သုတပန္းခိုင္ (၆)

၁၉။ သီလယူရံုႏွင့္ နိဗၺာန္မရဘူး။ သမာဓိ ပညာပါ ယူသြား။

၂၀။ သီလမရွိရင္ လက္မွတ္မပါဘဲ ရထားခိုးစီးတဲ့ လူလုိပဲ။ ဣေျႏၵရရ မေနနိဳင္ဘူး။

၂၁။ သီလ သမာဓိ ပညာ ျဖစ္ဖို ့ဆိုတာ ခႏၱီဆိုတဲ့ သည္းခံျခင္း အေၾကာင္းရင္း ပဓာန ရွိပါတယ္။ သည္းမခံနိဳင္ရင္ သီလေတာင္ ေစာင့္ဖို ့မျဖစ္နိဳင္ဘူး။

၂၂။ သတိပ႒ာန္တရား ေလးပါး မပြားမ်ားလ်င္ သူေတာ္ေကာင္းတရား ၾကာရွည္စြာမတည္ဘူး။ သတိပ႒ာန္တရား ေလးပါးပြားမ်ားလ်င္ သူေတာ္ေကာင္းတရား ၾကာရွည္စြာတည္မယ္။

၂၃။ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း ဆရာသမားေကာင္းကို ေပါင္းရလို ့ရွိရင္ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျဖစ္ျပီးသား အကုသိုလ္တရားေတြလည္း ဆုတ္ယုတ္သြားပါတယ္။
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ဘုန္းဘုန္း....တာ့တာ...

ဒီေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္လိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္မ်ားက ေဒၚအမာလည္း ခင္ပြန္းအနိစၥေရာက္တာနဲ႔ စိတ္မ်ား ကေတာက္ကတက္ ျဖစ္ေန႐ွာထင္ပါရဲ႔လို႔ ကၽြန္မကို သနားေနၾကမလား မသိပါ။

"ဘုန္းဘုန္း တာ့-တာ" ဆိုတဲ့အသံမ်ိဳး မၾကာမၾကာ ၾကားရလြန္းလို႔ နားကေလာတာနဲ႔ ဒီေခါင္းကို တပ္လိုက္မိတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ကေလးငယ္ေတြကို လူႀကီးမိဘေတြက ဘယ္သူျပန္ခါနီးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ "တာ့-တာ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဆိုၿပီး လက္ျပခိုင္းေနၾကပါတယ္။

ၿမိဳ႔ေပၚတင္လားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒီ တာ့-တာက ေတာႀကိဳအံုၾကားအထိ ပ်ံ႔ႏွ႔ံဆင္းသက္လို႔ ေနပါတယ္။

ဒါကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔မွာ ျပန္ခါနီးႏႈတ္ဆက္စကား တခု မ႐ွိမျဖစ္၊ အပူတျပင္း လိုအပ္ေနတဲ့ပံုပါပဲ။ လိုသမွ မဟားဒယားမို႔ ကိုယ့္မွာလည္း မ႐ွိေလေတာ့ သူမ်ားဟာကို အတင္းဆြဲယူသံုးထားရတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါၿပီ။

"တာ့-တာ" ဆိုတာ ဘယ္လူမ်ိဳးက သံုးစြဲတဲ့ စကား၊ ဘာအဓိပၸါယ္႐ွိတယ္ဆိုတာကို ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ သိၾကတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ လက္ကေလးလႈပ္ျပၿပီး ေတြ႔ကရာလူကို "တာ့-တာ" ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကမ်ား ကဲသထက္ကဲၿပီး "ဘိုင့္ဘိုင္- တာ့တာ-ခ်ဲရီးယို" အထိ လုပ္ေနၾကေလရဲ႔။

ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အိမ္တအိမ္က ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေမကသင္တာ လူႀကီးေတြကို "ဦးတင္ပါေသးရဲ႔" လို႔ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရမယ္တဲ့။ နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ "ကၽြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး" လို႔ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာျပန္ေတာ့ "ျပန္ပါဦးမယ္ေနာ္" လို႔ ေျပာရတယ္။ ဒါ ျမန္မာ့ ႏႈတ္ဆက္နည္း ျဖစ္မွာပါပဲ။ ခုေခတ္လို လက္ကေလးျပၿပီး "တာ့-တာ" လို႔ ဆိုမိရင္ အေမက လက္မ်ား ပုတ္ခ်မလား မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့ "ဘာလဲ ညည္းတို႔စကားက တာတယ္ဆိုတာ ေကာင္းမွတ္လို႔ လူထဲသံုးေနရတာလား" လို႔ ေငါက္မွာ အမွန္ပါပဲ။

ျမန္မာစကားက လူေပၚစ အဆင့္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ႂကြယ္၀ပါတယ္။ ေ၀ါဟာရ မဆင္းရဲပါဘူး။ လူၾကည့္ၿပီး အသက္နဲ႔အလိုက္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အလိုက္ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုရတဲ့ စကားမ်ိဳးပါ။ ဒီလိုယဥ္ေက်းမႈဟာ လူမ်ိဳးတိုင္းမွာေတာင္ မ႐ွိပါဘူး။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ သမနိ ႐ွည္လွတယ္ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္တို႔လို လူမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ မွာသာ ႐ွိတာပါ။

အေဖလုပ္တဲ့ လူအေပၚကို ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ႀကီး မေက်လည္ေပမယ့္ "မင္းကလဲကြာ" လို႔ ျမန္မာစကားက ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ "ခင္ဗ်ားႀကီးကလဲဗ်ာ" လို႔ ေျပာမိရင္ေတာင္ "အေဖကို ခင္ဗ်ားလံုးႀကီး ႐ိုက္ေျပာတာ ႐ိုင္းလိုက္တာ" လို႔ ဆိုပါေသးတယ္။ "ယူကလဲ ဂြက်လိုက္တာ" လို႔ ေျပာခ်င္လို႔လဲ မျဖစ္ပါဘူး။ "အေဖကလဲ အေဖရာ" ဆိုတာမ်ိဳးကို အလြန္ဆံုးေျပာရတာပါ။ ျမန္မာမွာ ကိုယ္က ေျပာခ်င္တဲ့လူနဲ႔ တန္ရာေ၀ါဟာရကို ေ႐ြးၿပီး သံုးစြဲရပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပဲ။

ခုေတာ့ ရည္းစားလည္း "တာ့-တာ"၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း "တာ့-တာ"၊ ဘုန္းႀကီးရဟန္း လည္း "တာ့-တာ" တဲ့။ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ေနၾကတယ္ မသိပါဘူး။

ကၽြန္မတို႔ မိုးကုတ္သြားလည္ၾကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္ပါ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ အိမ္တိုင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားက "ျဖည္းျဖည္း ျပန္ပါ႐ွင္" တဲ့။ ဒါဟာ ျပန္ခါနီး လူကို မိုးကုတ္က ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားပါ။ မိုးကုတ္မွာ လမ္းေတြက ေျမျပင္လမ္း မဟုတ္ဘူး။ အတက္အဆင္း၊ အေကြ႔အေကာက္ေတြ၊ ကားနဲ႔ ခရီးသြားရတာ။ ကားအျမန္ေမာင္းရင္ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာ၊ ေတြ႔ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဆီမွာ ခြဲခါနီး ႏႈတ္ဆက္တဲ့ လူတိုင္းကို "ျဖည္းျဖည္းပဲျပန္ပါ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္မွာ မွာတာထင္ပါရဲ႔။ ေမတၱာ ေစတနာ က႐ုဏာအျပည့္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ စကားမို႔ ၾကားရသူရဲ႔ နားထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူး လိုက္တာ။ "တာ့-တာ" နဲ႔ မကြာလား။

ျမန္မာမွာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ႂကြယ္ႂကြယ္၀၀ ႐ွိၿပီးသားပါ။

လူထုေဒၚအမာ

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္း၊ တြဲ ၁၈၊ အမွတ္ ၈၊ ၁၉၈၃ ဧၿပီ။


(ေနျခည္ေသြးသစ္ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။)

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

တရားအားထုတ္စဥ္ ထားရွိရမည့္ သေဘာထားမ်ား

တရားအားထုတ္စဥ္ ထားရွိရမည့္ သေဘာထားမ်ား

ဦးေတဇနိယ (ေရႊဥမင္ေတာရ)

၁။ တရားအားထုတ္စဥ္ အေရးအႀကီးဆံုးက သေဘာထားမွန္ဖို႔
စိုက္မရႈနဲ႔ ၊ ထိန္းမရႈနဲ႔ ၊
လုပ္မရႈနဲ႔ ၊ ခ်ဳပ္မရႈနဲ႔ ၊

၂။ ျဖစ္ေအာင္လည္း မလုပ္နဲ႔ ၊
ပ်က္ေအာင္လည္း မလုပ္နဲ႔ ၊
ျဖစ္တိုင္း ပ်က္တိုင္းလည္း မေမ့နဲ႔ သိေနရမယ္ ။

၃။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရင္ ေလာဘ ၊
ပ်က္ေအာင္လုပ္ရင္ ေဒါသ ၊
ျဖစ္တိုင္း ပ်က္တိုင္း မသိရင္ ေမာဟ ။

၄။ ရႈမွတ္စိတ္မွာ ေလာဘ, ေဒါသ, ေသာက မပါမွ ရႈမွတ္စိတ္ျဖစ္မယ္ ။

၅။ ဘယ္လိုသေဘာထားနဲ႔ အားထုတ္ေနလဲလို႔ ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္ရမယ္ ။

၆။ ေကာင္းတာလည္း ရႈရမွာပဲ ၊
ဆိုးတာလည္း ရႈရမွာပဲ ၊

၇။ ေကာင္းတာမွ လိုခ်င္တယ္
မေကာင္းတာဆို နည္းနည္းမွ မလိုခ်င္ဘူးဆိုရင္ တရားပါ့မလား ။

၈။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မပါေစနဲ႔
လိုခ်င္တာ မပါေစနဲ႔
ေၾကာင့္ၾကစိတ္ မပါေစနဲ႔
ဒီသေဘာထားေတြ ရႈစိတ္ထဲရွိေနရင္ တရားအားထုတ္လို႔ အဆင္မေျပႏိုင္ဘူး ။

၉။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္စိုက္ျပီး ရႈေနရတာလဲ
ျဖစ္ခ်င္လို႔၊ လိုခ်င္လို႔၊ ေပ်ာက္ခ်င္လို႔ တခုခု ျဖစ္ေနတတ္တယ္ ။

၁၀။ စိတ္က ပင္ပန္း ဆင္းရဲေနရင္ တရားအားထုတ္တာ တခုခုလိုေနျပီ ။

၁၁။ စိတ္တင္းက်ပ္မႈနဲ႔ တရားအားမထုတ္ႏိုင္ ။

၁၂။ စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ပင္ပန္းဆင္းရဲလာရင္
တရားအားထုတ္မႈကို ျပန္စစ္ေဆးၾကည့္သင့္တယ္၊
မွန္ကန္တဲ့ သေဘာထားမ်ိဳး ရွိရဲ႔လား ။

၁၃။ တရားအားထုတ္တယ္ ဆိုတာ သတိ အသိနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ ။
စဥ္းစားေနတာ, ဆင္ျခင္ေနတာ, ေ၀ဖန္ေနတာ မဟုတ္ဖူး ။

၁၄။ လိုခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ေတာ့ အားမထုတ္နဲ႔ ၊ ပင္ပန္းတာဘဲ အဖတ္တင္မယ္ ။

၁၅။ တရားအားထုတ္တဲ့စိတ္က ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိရမယ္ ။

၁၆။ စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ သက္ေတာင့္သက္သာရွိရမယ္၊

၁၇။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးတဲ့ စိတ္နဲ႔မွ တရားအားထုတ္လို႔ ရတယ္ ။

၁၈။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းဆိုးဆိုး
ဘာလာလာ လက္ခံျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ၾကည့္ေနတာဘဲ ။

၁၉။ စိတ္က ဘာလုပ္ေနလဲ
ေတြးေနသလား, သိေနသလား ။

၂၀။ စိတ္က ဘယ္ေရာက္ေနလဲ
အတြင္းမွာလား, အျပင္မွာလား ။

၂၁။ သိေနတဲ့စိတ္ ရႈေနတဲ့စိတ္က
ေသခ်ာသိလား, အေပၚယံသိလား ။

၂၂။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာ မဟုတ္၊
ျဖစ္ေနတာကို ျဖစ္ေနတဲ့အတိုင္း သိေအာင္ လုပ္ေနတာ ။

၂၃။ အေတြးကို ျပႆနာ မရွာနဲ႔
မေတြးေအာင္ လုပ္ေနတာ မဟုတ္၊
ေတြးရင္ ေတြးမွန္းသိေအာင္ လုပ္ေနတာ ။

၂၄။ အာရံုကုိ ပယ္ရမွာ မဟုတ္ ၊
အာရံုေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ကိေလသာကို သိျပီး (ရႈမွတ္ျပီး) ပယ္ရမယ္ ။

၂၅။ သဒၶါရွိမွ ၀ီရိယ ရွိမယ္၊ ၀ီရိယ ရွိမွ သတိျမဲမယ္၊
သတိျမဲမွ သမာဓိ တည္မယ္၊ သမာဓိ တည္မွ အမွန္အတိုင္း သိမယ္၊
အမွန္အတိုင္း သိလာေတာ့ သဒၶါပိုျဖစ္လာတယ္ ။

၂၆။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကိုသာ သတိထားေနရမယ္၊
အတိတ္ကိုလည္း မျပန္နဲ႔ ၊ အနာဂတ္ကိုလည္း မၾကံနဲ႔ ။

၂၇။ အာရံုက အေရးမႀကီးဘူး ၊
အေနာက္က အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စိတ္က ပိုအေရးႀကီးတယ္ ၊
ရႈမွတ္စိတ္သာ သေဘာထားမွန္ရင္ အာရံုအမွန္ရမွာပဲ ။

English Version
Right Attitude 23 Points


Japanese Version
Right Attitude Japanese


Chinese Version
Right Attitude Chinese


Spanish
Right Attitude Spanish


Italian
Right Attitude Italian

Russian
Right Attitude Russian

ကမၻာတလႊားရွိ လူမ်ိဳးအသီးသီးဆီသို ့ ဓမၼဒါန ထပ္ဆင့္ျဖန္ ့ေ၀ေပးလိုပါသျဖင့္ တျခားဘာသာစကားမ်ားသို ့ ျပန္ဆိုေပးနိဳင္ပါက ျပန္ဆိုအကူအညီေပးပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

Ref: http://sayadawutejaniya.org/

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

အမွတ္တရ ဂါထာေတာ္

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္မူလတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကေပါ့။ စာအရမ္းေတာ္ခ်င္ေတာ့ အိမ္ကိုဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ဦးဇင္းေလးကို ဘာဘုရားစာရြတ္ရင္ စာေတာ္မလဲလို ့ေမးမိတယ္။ ကိုယ္ေတာ္က ေနာက္ေန ့က်ေတာ့ စာရြက္တစ္ရြက္ႏွင့္ ဂါထာတစ္ပုဒ္ ကိုယ္တိုင္ကူးယူလာျပီး ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီေန ့ကစလို ့ ေန ့တိုင္းနီးပါးဘဲ ဒီဘုရားရွိခိုး ဂါထာေလးကို ရြတ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဦးဇင္းေလးရဲ ့လက္ေရး၀ိုင္း၀ိုင္းလွလွေလးႏွင့္ ေရးထားတဲ့ ဘုရားရွိခိုးစာရြက္ေလးဟာလည္း အခုဆို ၀ါထိန္ေနေပမယ့္ သိမ္းထားတုန္းပါဘဲ။ ဘယ္ဆီေရာက္ေနျပီလဲ မသိေတာ့တဲ့ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ဦးဇင္းေလးကို သတိရရင္း၊ ဦးဇင္းေလးကို ရည္မွန္းဦးတင္ကန္ေတာ့ရင္း ဒီဘုရားရွိခိုးဂါထာေတာ္ေလးကို ပို ့စ္အျဖစ္တင္လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ေအာင္ ရွစ္ ခ်က္ ဂါထာေတာ္

ဇယစေကၠာ ဇယေႏၲာ ေယာ၊ ဇယိတေဗၺ ဇယာသေန။

ဇယာေပသိ ဇေယသီနံ၊ ဇယံ ေဒတု ဇယုတၱေရာ။

ေယာ ဇယစေကၠာ - ပါရမီေတာ္ဆယ္ခ်က္ ေအာင္လက္နက္ပိုင္ရွင္ အၾကင္ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးသည္၊

ဇယာသေန - ေအာင္သိဒိၶ ဆင္ျမန္းသည္႕ ပလႅင္နန္း မွန္ကင္း ေအာင္ေဗာဓိပင္ရင္း၌၊

ဇယိတေဗၺ - ေအာင္အပ္သည္႕တရား မာန္ငါးပါးအေပါင္းတုိ႕ကို ၊

ဇယေႏၱာ - အၾကြင္းမဲ႕ေခ်မႈန္းလ်က္ ဖ်က္ျဖဳန္းကာ ပယ္ရွင္း၍ ေအာင္ျခင္းၾကီး ေအာင္ေတာ္မူခဲ႕ေလျပီ။

ဇေယသီနံ - ျမတ္နိဗၺာန္ေအာင္ခန္းနွင္႔ ေအာင္ဘိသိက္ ပန္းမဂ္ဖိုလ္ကို မ်ားထိုထုိ ၀ဋ္အတြင္းမွ လြတ္ကင္းေအာင္ အာသာၾကီးျဖင္႕ ရွာမွီးကာေနၾကကုန္သူတို႕အား၊

ဇယာေပသိ - ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႏွင္႕အတူ ေအာင္ပန္းကို ဆြန္ခ်ဴ၍ ထြတ္အငူအျမိဳက္ဓာတ္သို႕ ဆိုက္ကပ္ေတာ္မူေစ၍ ေအာင္ေစေတာ္မူေလျပီ ။

ဇယုတၱေရာ - ေအာင္သူတကာတို႕၏မွန္ကင္း ေအာင္ျခင္းတကာတို႕၏ ဦးေသွ်ာင္ ထြတ္ေခါင္ျမတ္သရဖူ သယမၻဴမကိုဋ္ထီး ေအာင္ပြဲ၀င္ ပုဂိၢဳလ္ၾကီး ျဖစ္ေပထေသာ၊

ေသာ ဇယစေကၠာ - အလံုးစံုေအာင္ျခင္းႏွင္႕ျပည္႕စံုေတာ္မူေသာ ထုိဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကီးသည္၊

ေမ - ျမတ္နိဗၺဴ ေအာင္ပန္းကို ဆြတ္ခ်ဴရန္ လက္လွမ္း၍ ၾကိဳးပမ္းကာ အာသာၾကီးျဖင္႕ ရွာမွီးသူအကြ်ႏ္ုပ္အား၊

ဇယံ - ေအာင္ျခင္းကို (၀ါ) ေအာင္ပန္းေ၀ျမိဳင္ ေအာင္ဖူးေတြၾကိဳင္လႈိင္သည္႕ ေအာင္သိဒၶိ ပန္းခို္င္ၾကီးကို ။

ေဒတု - ေပးသနားေတာ္ မူပါ အရွင္ဘုရား ။

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

Snow In The Summer By Sayadaw U Jotika (Book Review)

ဆရာေတာ္ရဲ ့ Snow In The Summer စာအုပ္ေလးကို စစထြက္ခ်င္း လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကတည္းက စဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဖတ္လိုက္၊ ေကာင္းေကာင္းသေဘာမေပါက္လို ့ျပန္ဖတ္လိုက္၊ တခ်ိဳ ့အခန္းေတြကို ၾကိဳက္လို ့ထပ္ဖတ္လိုက္၊ တိုက္ဆိုင္တာေတြရွိလို ့ျပန္ဖတ္လိုက္၊ အင္း...ဒီလိုနဲ ့ဘဲ အခုအခ်ိန္အထိ ခဏခဏ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

တရားအားထုတ္မယ့္ သူတစ္ေယာက္အတြက္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျပင္ဆင္မႈလုပ္ဖို ့ရယ္၊ တရားအားထုတ္နည္းကို တျခားသူေတြကို ျပန္သင္ျပေပးခ်င္တဲ့ သူေတြ (တရားျပဆရာေတြ) အတြက္ရယ္ ဆရာေတာ္က စစခ်င္း အခန္းမွာတင္ဘဲ ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ေတြကို သတိေပး ရွင္းျပထားပါတယ္။

စိတၱနဳပႆနာႏွင့္ ဓမၼာနဳပႆနာကို အားထုတ္ခ်င္သူေတြ၊ အားထုတ္ေနသူေတြအတြက္လည္း လိုအပ္တဲ့ Tips & Tricks ေတြကို ဆရာေတာ္က သူ ့စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ ့အၾကံဳေတြထဲကေန အႏွစ္ထုတ္ျပီး ရွင္းျပထားတာလည္း ဖတ္ရပါမယ္။

ေနာက္ မိဘႏွင့္ သားသမီးေမတၱာ၊ ခ်စ္သူဇနီးေမာင္ႏွံတို ့အတြက္ ထားသင့္တဲ့ ေမတၱာႏွင့္ပတ္သက္ျပီးလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္ ့ျပန္ ့ေဆြးေႏြးေပးထားပါေသးတယ္။

တစ္ေယာက္တည္းေနျခင္းရဲ ့ အက်ိဳးမ်ားပံုေတြ၊ အသက္ရွင္သန္မႈႏွင့္ ေသျခင္းတရားဆိုင္ရာ ေတြးစရာေတြ၊ ဘ၀ရဲ ့တန္ဖိုးထားမႈေတြႏွင့္ ပတ္သက္တာေတြကိုလည္း အက်ယ္တ၀င့္ ေရးသားထားပါတယ္။

Marcus' Journal ဘေလာ့ဂ္မွာ ဒီစာအုပ္ကို Book Review လုပ္ထားတာေတြ ့လို ့ ထပ္ဆင့္ကူးယူျပီး ျပန္လည္ မွ်ေ၀ေပးလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

-----------------------------

Life is filled with suffering, but it is also filled with many wonders, like the blue sky, the sunshine, the eyes of a baby. To suffer is not enough. We must also be in touch with the wonders of life. They are within us and around us, everywhere, any time.

- Thich Nhat Hanh, Being Peace

Imagine you could sit down with a highly esteemed Theravada monk, someone well respected by ordinary Buddhists throughout South East Asia, and imagine that you could just chat for a while. Perhaps you'd get on so well that after a short time you might ask him not about Buddhism, but about himself. You might want to know what he thinks, not what the Suttas say. And perhaps this monk you're talking to is happy to reveal his experiences and ideas, and does so in a graceful manner.

'Snow in the Summer', compiled from Sayadaw U Jotika's letters to two friends and students over a ten-year period, is, I think, the most intimate Dharma book I've ever come across. It reads as if he's addressing the reader directly, sharing his experiences and development and offering up the wisdom that he has personally found for himself, talking about the beams of sunshine coming down through the clouds during a sunrise and asking if we feel mystery in our own life too.

Solitude and slowing down are his major themes and the book starts with a chapter on mindfulness and meditation. The practice of being aware is the most important thing, Sayadaw writes, and such awareness is both natural and easy to develop. He talks about non-doing, being less busy, relaxation, and letting go, and all in beautifully written short paragraphs that can be read more or less at random and in any order. It's a lovely book to pick up for just a single minute or two.

There's poetry too. His own, in short verses, infusing his prose, and in his life. And there's poetry by others. His choice of Ryokan comes naturally ("When it's evening, please come to my hut/To listen to the insects sing;/I'll also introduce you to the autumn fields") and in his comments Sayadaw writes "How simple life could be. Why are people creating such big burdens for themselves?" Not that life can be lived without problems of course, and the book has chapters for those.

Snow in the Summer deals with family life too, and again U Jotika is touchingly personal. He talks about how much he misses his daughters, "what it cost me to be a monk", and the importance of openness, understanding, communication and, again and again, of love. Sayadaw teaches his readers not to despise life, despite its difficulties, and that we are here to learn from our suffering and to grow. A process based, like all else, in mindfulness.

"Society demands" he writes, "that we must want something, do something, or else we are useless lazybones. It's hard to just sit quietly and watch the show; it's hard just to be mindful." Some of those pressures are explored in these pages, but Sayadaw inspires those who listen to him, in language that reminds me very much of the Zen tradition, to return to the most important thing: "to live their life truthfully, earnestly, intensely, and strive for a deeper understanding of their true nature."

Next, he says, comes helping others and compassion. Reading, for all his own near obsession with books and almost encyclopedic quotations, comes way down the list. Read less, he suggests, learn from your own life. Nor should you rely on other outside things, on teachers or philosophies or sacred texts; learn from yourself. It is exactly what a good friend would best advise, and I can see why this book has already sold a million copies, it is a very lovely companion.

Just recently I've learnt how to live anew. My life has just begun. I'm beginning to appreciate myself, my life, you, my daughters and their mother, and my friends here; also the blue sky, the white clouds, the trees, the birds. I'm really in love with life. (It seems like I'm becoming a heretic.) No, I don't hate life. Yes, there is suffering. It's OK. That's the price I pay for life. I'm really grateful to life. I thank life for all the pain and all the joy it has given me, and I know there's more to come.

- Sayadaw U Jotika, Snow in the Summer

မူရင္းစာအုပ္ကို download လုပ္ခ်င္လွ်င္

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ဘုရားရွင္ ဖန္ဆင္းတဲ့ သက္တန္ ့

ဗုဒၶ၏ တပည့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္သည္ သက္တန္ ့ျဖစ္သည္။ ဗုုဒၶသည္ သက္တန္ ့အား ေရာင္မ်ိဳးစံုေပးေနေသာ ေနမင္းျဖစ္သည္။ ေနမင္းသည္ အေျခခံအေရာင္သံုးမ်ိဳးျဖစ္ေသာ အျပာ၊ အ၀ါ၊ အနီကို ေပးသကဲ့သို ့ ဗုုဒၶသည္လည္း အေျခခံအေရာင္မ်ားျဖစ္ေသာ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ အေရာင္မ်ားကို ေပးေတာ္မူသည္။ ထို ့ျပင္ သစၥာအလင္းေရာင္၏ အေၾကာင္းတရားျဖစ္ေသာ အေရာင္ သံုးဆယ့္ခုႏွစ္မ်ိဳးကို ေပးေတာ္မူသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုလ်င္လည္း ဗုဒၶသည္ ကၽြႏု္ပ္တို ့အား ပါရမီဟုေခၚေသာ အေရာင္ဆယ္မ်ိဳးကို ေပးေတာ္မူသည္။ ထိုအေရာင္မ်ားသည္ အေကာင္းဆံုးအေရာင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဗုဒၶထံေတာ္မွ ထိုအေရာင္ဆယ္မ်ိဳးကို ယူေသာသူသည္ အေရာင္တစ္ခုမွ အေရာင္တစ္ခုသို ့ လွည့္လည္သြားလာျပီး ကမၻာေပၚ၌ ထူးထူးျခားျခား ၀င္းလက္ ေတာက္ပသူျဖစ္လာလိမ့္မည္။ ထိုအေရာင္ဆယ္မ်ိဳးကို စာရင္းခ်ၾကည့္ရေအာင္ -

ပထမအေရာင္မွာ ဒါနျဖစ္သည္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ ကမၻာေလာကအား ခ်မ္းေျမ့မႈေပးရာ၌ မိမိအင္အားကို ခၽြင္းခ်န္မထားသင့္ေပ။ တစ္စံုတစ္ေယာက္သည္ မိမိအသက္၊ သို ့မဟုတ္ မိမိ၏ ကိုယ္လက္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းကိုပင္ ႏွေျမာတြန္ ့တို မေနသင့္ေပ။ ဒါနျပဳသူသည္ မိမိအလွဴဒါနျပဳသည္ ဆိုသည္ကိုပင္ မသိပါေစႏွင့္။

သီလသည္ ဒုတိယအေရာင္ျဖစ္သည္။ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံ သံုးပါးစလံုး စင္ၾကယ္သန္ ့ရွင္းေနပါေစ။ ဘ၀သည္ လွပေသာဘ၀ ျဖစ္ေနပါေစ။ စင္ၾကယ္ျမင့္ျမတ္မႈကို ကာကြယ္ေစာင့့္ေရွာက္ရန္အတြက္ အသက္ကိုပင္ စြန္ ့လႊတ္ရန္ ၀န္မေလးသင့္။ ဗုဒၶ၏ တပည့္သား ပီသေနပါေစ။

ပယ္စြန္ ့ျခင္း နိကၡမသည္ တတိယအေရာင္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶ၏ တပည့္သား သာ၀ကသည္ မိမိအတြက္လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးအတြက္လည္းေကာင္း မဟာရန္သူၾကီးအျဖစ္ သူေတာ္စင္မ်ား ရႈျမင္သံုးသပ္ထားေသာ ငါစြဲကိုပင္ ပယ္စြန္ ့ရမည္။ စင္ၾကယ္မႈကို အျခားရတနာအားလံုးထက္ တန္ဖိုးထားရမည္။ လာဘ္လာဘႏွင့္ အေက်ာ္အေစာကို မမက္ေမာရေပ။

စတုတၳအေရာင္က ပညာ။ ကမၻာေလာက၌ ပညာမပါဘဲ မည္သည့္ေကာင္းေသာအလုပ္ကိုမွ လုပ္၍မရေပ။ သို ့ရာတြင္ မိမိပညာကို မိမိေလာကီအက်ိဳးအတြက္ လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးကို ထိခိုင္နစ္နာေစေသာ အလုပ္ကို လုပ္ရန္အတြက္လည္းေကာင္း အသံုးမခ်သင့္ေပ။ ကမၻာေလာကအား အက်ိဳးျပဳရန္ အတြက္သာ အသံုးခ်သင့္သည္။

၀ီရိယသည္ ပဥၥမအေရာင္ျဖစ္သည္။ ၀ီရိယသည္ အဆံုးအပိုင္းအျခားမရွိေပ။ ၀ီရိယကို အစြမ္းကုန္ အသံုးခ်သင့္သည္။ တစ္စံုတစ္ဦးသည္ အခါခပ္သိမ္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိေနသူျဖစ္သည္။ တိုက္ပြဲကို အရွံုးေပးျခင္းထက္ တိုက္ရင္းက်ဆံုးသြားပါေစ။

ေျမၾကီးကဲ့သို ့ေသာ ခႏၱီတရားသည္ ဆ႒မအေရာင္ျဖစ္သည္။ မိမိအေပါင္းအသင္း ေဆြရင္းမ်ိဳးရင္းလူမ်ား၏ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္မ်ားကို ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ သည္းခံေနသင့္သည္။ တစ္ျခားလူမ်ား က်ဴးလြန္ျပဳလုပ္ထားသည့္ အမွားအေပၚ၌ မည္သည့္အခါမွ ေဒါသမထားသင့္ေပ။

သတၱမအေရာင္မွာ သစၥာျဖစ္သည္။ မိမိစိတ္ထဲရွိသလို ေျပာရမည္။ မိမိေျပာသလို လုပ္ရမည္။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါေပးထားေသာ ကတိကို ဘယ္ေတာ့မွမဖ်က္ရ။ သစၥာတရား၏ ရုပ္လံုးရုပ္သြင္ျဖစ္ေနပါေစ။

အ႒မအေရာင္ကား အဓိ႒ာန ပါရမီ။ မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ရမည္။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္က ေနာက္ျပန္ဆုတ္ျခင္းထက္ ေသပစ္လိုက္ျခင္းက ေကာင္းေသးသည္။

ေမတၱာသည္ န၀မအေရာင္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မွန္သမွ်သည္ ေမတၱာတရားေရွ ့ထားသင့္သည္။ ပ်ားသကာလို စကားခ်ိဳသင့္သည္။ ကာယကံ ၀စီကံ ဟူသမွ် ေမတၱာတရားကို အေျခခံသင့္သည္။ တစ္ကမၻာလံုးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ မိမိ၏ ေမတၱာတရားကို သိရွိေနပါေစ။ ကမၻာေလာက၏ ေကာင္းက်ိဳးကို အစဥ္မျပတ္ လိုလားေနသင့္သည္။ သတၱ၀ါအားလံုး၏ ခ်မ္းေျမ့မႈအတြက္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေနသင့္သည္။

ေနာက္ဆံုးအေရာင္မွာ ဥေပကၡာျဖစ္သည္။ ေျမွာက္ေသာေၾကာင့္ မေျမာက္သင့္ေပ။ သူတစ္ပါးက ခ်ီးမႊမ္းေသာေၾကာင့္လည္း ဘ၀င္ျမင့္မသြားသင့္ေပ။ သူတစ္ပါးက အျပစ္ေျပာေသာေၾကာင့္လည္း စိတ္ဓါတ္က်မသြားသင့္ေပ။ ကမၻာေလာကၾကီး ေျပာင္းလဲခ်င္ ေျပာင္းလဲသြားပါေစ။ မိမိကမူ ေက်ာက္ေတာင္ေက်ာက္သားကဲ့သို ့ ျမဲျမံခိုင္မာစြာေနသင့္သည္။ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဥေပကၡာပါရမီသည္ ဗုဒၶ၏သားခ်စ္မ်ားအား တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းေသာ စိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ကိုယ္က်ိဳးမၾကည့္ဘဲ ကမၻာေလာကအက်ိဳးကို သည္ပိုုးေဆာင္ရြက္ရန္ လံႈ ့ေဆာ္အားေပးသည္။ မိမိ၏ အျပဳအမူသည္ ကမၻာေလာက ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ျဖစ္သင့္သည္။

ဗုဒၶထံမွ ယင္းအေရာင္ဆယ္ပါးကို ရယူထားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ တစ္ကမၻာလံုးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးမဂၤလာျဖစ္လာနိဳင္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ပါရမီဆယ္ပါးကို အတိအက် က်င့္သံုးေဆာက္တည္ပါက အျမင့္ဆံုးအဆင့္ကို ရရွိလာေပလိမ့္မည္။ သမၼာသမၺဳဒၶ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ ဗုဒၶ၏သာ၀ကသည္ သက္တန္ ့ကဲ့သို ့ လွလာေပလိမ့္မည္။ ေနမင္းကဲ့သို ့ ေတာက္ပလာေပလိမ့္မည္။

(မူရင္းစာေရးဆရာ သီရိလကၤာရဟန္းေတာ္ “ဘိကၡဳေမေတၱယ်”၏ မဟာေဗာဓိဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပဖူးေသာ “သဘာ၀ႏွင့္ တရားဓမၼ” ေဆာင္းပါးမွ ေကာက္နဳတ္ေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းေဆာင္းပါးကို ဆရာပါရဂူမွ ဘာသာျပန္ဆိုထားပါသည္။)

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

INTRODUCTION TO INSIGHT MEDITATION 7

REFLECTION

Choiceless Awareness

Meditation can also proceed without a meditation object, in a state of pure contemplation, or 'choiceless awareness'.

After calming the mind by one of the methods described above, consciously put aside the meditation object. Observe the flow of mental images and sensations just as they arise, without engaging in criticism or praise. Notice any aversion and fascination; contemplate any uncertainty, happiness, restlessness or tranquility as it arises. You can return to a meditation object (such as the breath) whenever the sense of clarity diminishes, or if you begin to feel overwhelmed by impressions. When a sense of steadiness returns, you can relinquish the object again.

This practice of 'bare attention' is well-suited for contemplating the mental process. Along with observing the mind's particular 'ingredients', we can turn our attention to the nature of the container. As for the contents of the mind, Buddhist teaching points especially to three simple, fundamental characteristics.

First, there is changeability (anicca) - the ceaseless beginning and ending all the things go through, the constant movement of the content of the mind. This mind-stuff may be pleasant or unpleasant, but it is never at rest.

There is also a persistent, often subtle, sense of dissatisfaction (dukkha). Unpleasant sensations easily evoke that sense, but even a lovely experience creates a tug in the heart when it ends. So at the best of moments there is still an inconclusive quality in what the mind experiences, a somewhat unsatisfied feeling.

As the constant arising and passing of experiences and moods become familiar, it also becomes clear that - since there is no permanence in them - none of them really belong to you. And, when this mind-stuff is silent - revealing a bright spaciousness of mind - there are no purely personal characteristics to be found! This can be difficult to comprehend, but in reality there is no 'me' and no 'mine' - the characteristic of 'no-self', or impersonality (anatta).

Investigate fully and notice how these qualities pertain to all things, physical and mental. No matter if your experiences are joyful or barely endurable, this contemplation will lead to a calm and balanced perspective on your life.

(to be continued....)

INTRODUCTION TO INSIGHT MEDITATION (FROM 1 TO 6)
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ပဲႏြယ္ကုန္းဆရာေတာ္၏ သုတပန္းခိုင္ (၅)

၁၄။ ကုသိုလ္ရခ်င္လို ့ေက်ာင္းလာတာ။ အကုသိုလ္ ယူမသြားပါႏွင့္။
၁၅။ အငွားေက်ာင္းေသာ ႏြားေက်ာင္းသားသည္ ႏြားကို ေက်ာင္းရေသာ္လည္း ႏြားနိဳ ့အရသာကို မခံစားရသကဲ့သို ့ တရားမက်င့္သူသည္ ပိဋကသံုးပံုကို သင္ၾကားပို ့ခ် ေဟာေျပာျပသေနေသာ္လည္း မဂ္ဖိုလ္အရသာကို မခံစားရဘူး။
၁၆။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာတရားေတြကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ျပဳလုပ္ေဆာက္တည္ပြားမ်ားရမယ္ဆိုတာ နားလည္ေအာင္ ဗုဒၶစာေပ ဗဟုသုတ ေလ့လာမွျဖစ္မယ္။
၁၇။ ဗုဒၶစာေပ ဗဟုသုတမရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္ေတာင္မွ ခြဲျခားျပီး မသိနိဳင္ဘူး။
၁၈။ ႏွမ္းေစ့ေလာက္ သူမ်ားအျပစ္မၾကည့္နဲ ့။ အုန္းသီးေလာက္ ကိုယ့္အျပစ္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္။
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

သူငယ္ေတာ္ေတာရ ဆရာေတာ္၏ ေန ့စဥ္ေဟာျပ ၾသ၀ါဒ (၂၃)

အခိ်န္မၿဖဳန္းနဲ ့

အလွဴေပးတဲ့ သူကလဲ သီလရွိၿပီး အလွဴခံတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဘက္ကလဲ ကမၼ႒ာန္းတရားေတြ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ေနရင္ အဲဒီအလွဴဟာ အင္မတန္မွ ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္။ တန္ဖိုးၾကီးမားတဲ့စိန္ဟာ ေရႊနဲ ့အနားကြပ္လိုက္တဲ့အခါက်မွ ပိုၿပီးေတာ့ ၿမဲတယ္၊ တင့္တယ္ပါတယ္၊ ေရွ ့ဥာဏ္ ေနာက္ဥာဏ္ ဆက္စပ္ေအာင္ မွတ္ရတယ္၊ မွတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရတယ္၊ ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေနရဘူး၊ အလကားေနရင္း အခိ်န္ေတြ မကုန္ေစရဘူး။

၃၁ - ဘုံထဲ တ၀ဲလည္လည္

ေရွ ့ေနာက္ ႏွစ္ရပ္ အမွတ္မဆက္လွ်င္၊ အမွတ္ေပ်ာက္ေနလွ်င္ ေလာဘ ေဒါသ စတဲ့ နီ၀ရဏ တရားေတြ ဖုံးလႊမ္းလာမယ္၊ ဥာဏ္မတက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဒါဆိုရင္ ေသမင္းမၿမင္တဲ့ နိဗၺာန္ခြင္ကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၃၁ - ဘုံမွာပဲ တ၀ဲလည္လည္ ၿဖစ္ေနမွာ။

၀ိပႆနာအလုပ္ဟူသည္

ကမၼ႒ာန္းတရား ၾကိဳးစားအားထုတ္ရတယ္ဆိုတာ ဘ၀မ်ားစြာ သံသရာကပါလာတဲ့ ကိေလသာေတြ နည္းသည္ထက္ နည္းေအာင္၊ က်ဲသည္ထက္ က်ဲေအာင္၊ ပါးသည္ထက္ ပါးေအာင္၊ ေနာက္ဆုံး ကုန္ခမ္းသြားေအာင္ အားထုတ္ရၿခင္း ၿဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ၾကိဳစားရႈမွတ္ႏိုင္ရမယ္။

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

What is Buddhism? Part 8 (Spanish Version)

El Buda advirtió contra la fe ciega y pregunta sabia animada y tolerancia. En uno de sus charlas señaló el peligro basando las creencias de uno meramente en el criterio siguiente: rumor, tradición, porque muchos que otros dicen que así es, la autoridad de escrituras antiguas, debido a deducción lógica o fuera de respeto para los maestros de uno, superiores o sacerdotes. En cambio el viajero en el camino de pregunta debe mantener a una mente abierta y completamente debe investigar su o su propia experiencia de vida. Cuando uno ve para a sí mismo que una vista particular o la creencia es ambos razonable y de acuerdo con la experiencia de uno, llevando a felicidad para ambos a sí mismo y otros, sólo entonces deba esa vista se adopte. Esta norma aplica claro a las propias enseñanzas del Buda. Deben parecerse cuidadosamente en y examinaron con la claridad generada por meditación. Cuando la meditación ahonda, la visión directa en la naturaleza de vida crece. Sólo a estas alturas haga que las enseñanzas ofrecen la beatitud de liberación.
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ဘယ္မွာလဲ ကုိယ့္အတြက္

အမွန္တကယ္ေတာ့ လူသားတုိင္းဟာ လူ႕ေလာကႀကီးကုိ ေခတၱခဏ လာေရာက္ၾကတဲ႕ ဧည့္သည္ေတြပါ။ ဘယ္ကလာလဲ။ ဘယ္ကုိသြားမလဲ။ ဘယ္လုိ ဘယ္ပုံ လုပ္ၾကမလဲ စသည္ျဖင့္ လဲ ေပါင္းမ်ားစြားကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

မိမိတုိ႔ ရရွိထားတဲ႕ ဘ၀ဟာ အလြန္ပဲ တုိေတာင္းလြန္းလွပါတယ္။ မိမိဘ၀ကုိ ဘာေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့သလဲ။ မည္သည့္အရာေတြနဲ႕ ျဖတ္သန္းေနဆဲလဲ။ ဘယ္လုိဘယ္ပုံ ျဖတ္သန္းအုံးမွာလဲ - စသည္ျဖင့္ လဲ - ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ စဥ္းစားစရာပါ။ (ေမာင္ဖုိးသား၊ အျဖဴေရာင္ေမတၱာစကားကုိ ယူသုံးျခင္းမဟုတ္ပါ။ စကားခ်ပ္)

ေမြးေန႔လုပ္တဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြဟာ တဦးနဲ႕တဦး မတူညီႏုိင္ၾကေပမယ့္ ေသျခင္းတရားကေတာ့ တူညီေနအုံးမွာပါ။ အုိျခင္းတရားေတြကေတာ့ တူညီေနၾကရအုံးမွာပါ။ ၿပီးခဲ႕တဲ႕ႏွစ္က ညီငယ္ ေမာင္ဖုိးသား (အျဖဴေရာင္ေမတၱာ) အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ေရးခဲ႕တဲ႕ တခုခုေတာ့ လုပ္ေစခ်င္ ေဆာင္းပါးကုိလည္း သတိရမိျပန္တယ္။ (ပညာဇာနည္ ၊ http://pyinyarzarni.blogspot.com/ (၁၃၊ ၁၂၊ ၂၀၀၉ - မွာ ၀င္ေရာက္ ၾကည္ရႈႏုိင္ပါသည္။ စကားခ်ပ္ )

မိမိကုိယ္တုိင္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ မိဘ အေမြေတြကုိ ဒီအတုိင္း ထုိင္စားလုိ႔ မကုန္ႏုိင္ဘူး ဆုိေပမယ့္ အဲဒါက မ်က္ျမင္ေတြ႕ႀကဳံရတဲ႕ အေမြေတြေလ။ အတိတ္က အေမြေတြ (စားၾကြင္းေတြ)ကုိ ထုိင္စားၿပီး ဘာကုသုိလ္မွ ဆက္မလုပ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ တုိေတာင္းလွတဲ႕ဘ၀က ရင္ေလးၿပီး ဘ၀င္မေအးစရာ။ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ ႀကဳံဆုံေနရတာ မဟုတ္တဲ႕အတြက္ အတိတ္က ကုသုိ္လ္ကံအေမြေတြ ဘယ္အခ်ိန္ကုန္လုိ႔ ကုန္္မွန္းမသိေတာ့ ဘ၀က မေသခ်ာ။ မေသခ်ာ မေရရာတာေတြကုိ ေဘးဖယ္ၿပီး ေသခ်ာေအာင္ ကုသုိလ္တခုခု လုပ္ေနတာက ပုိၿပီး စိတ္ခ်ရမယ္ထင္တယ္။

ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာက ကုိယ့္အတြက္ ကုသုိလ္ေတြကုိ လုပ္မွာလား။ သူမ်ားအတြက္ ကုသုိလ္ေတြ လုပ္ၾကမလားဆုိတာ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္ “ ကုိယ္အတြက္ ကုသုိလ္ေလးေတာ့ လုပ္အုံးမွ ” တဲ႕။ ကုသုိလ္လုပ္တာ ကုိယ့္အတြက္လုိ႔ သေဘာထားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

အမွန္တကယ္ေတာ့ ကုသုိလ္လုပ္တာက ကုိယ့္အတြက္ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားအတြက္ လုပ္တာပါ။ ဒါန (အလွဴ) လုပ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ့္အတြက္ လုပ္တာမွ မဟုတ္တာ။ သူမ်ားကုိ ေပးတာ၊ သူမ်ားကုိ ေကၽြးတာေလ။ သီလေစာင့္တယ္ဆုိတာကလည္း ကုိယ့္အတြက္ ေစာင့္ၾကတာမွ မဟုတ္တာ။ သတၱ၀ါေတြ ေသမွာစုိးလုိ႔၊ သူမ်ားပစၥည္းဥစၥာေတြ အလကားေနရင္း ကုန္သြားမွာစုိးလုိ႔။ အိမ္ေထာင္ေရးေတြ ၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးမွာစုိးလုိ႔ စသည္ျဖင့္ သီလေစာင့္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္မွာလဲ ကုိယ့္အတြက္။

ဒါေပမယ့္ ေလာကနိယာမ (သုိ႔မဟုတ္) ကမၼနိယာမတရား (သုိ႔မဟုတ္) ဓမၼနိယာမတရားက ဒီအတုိင္း လက္ပုိက္ၾကည့္ မေနပါဘူး ကုိယ္လုပ္တဲ႕ အလုပ္ေပၚမွာ သူတုိ႔က ခ်က္ကင္ (checking) အၿမဲတမ္း လုပ္ေနပါတယ္။ ကုိယ္ ဘာလုပ္ေနသလဲ။ ဘာလုပ္ခဲ႔သလဲ။ သူတုိ႔ေတြ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ ေနပါတယ္။ အဲဒါေတြက မိမိ လုပ္ေနတဲ႕ အလုပ္အေပၚ သူတုိ႔က ျပန္လည္ စီရင္ခ်က္ခ်ေပးသြားမွာပါ။ မလုိခ်င္လုိ႔လည္း မရဘူး။ လုိခ်င္လုိ႔လြန္းလုိ႔လည္း ရမွာမဟုတ္ဘူး။

ဒီလုိ ေျပာလုိက္ျပန္ေတာ့ ဆုေတာင္းဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူးလားဆုိတဲ႕ အေတြးတခ်က္ေပၚလာျပန္တယ္။ ဆုေတာင္းတယ္ဆုိတာ ဘာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဆုေတာင္းတာလဲ။ ဒါလည္း စဥ္းစားဖုိ႔ လုိလာျပန္တယ္။ ဆုေတာင္းတာက ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာကုိ ေျပာျပတာ။ တုိင္တည္တာ။

ဘုရားေဟာထားတာ ရွိတယ္။ ပါဠိစကားေပါ့။ ဆႏၵာဓိပတိ ဆႏၵသမၸယုတၱကာနံ ဓမၼာနံ တံ သမု႒ာနာနဥၥ ရူပါနံ အဓိပတိပစၥေယန ပစၥေယာ-တဲ႕။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဆႏၵႀကီးလွ်င္ ႀကံသမွ်ၿပီး၏ -ဆုိတဲ႕ ျမန္မာစကားပုံ အတုိင္း ပါပဲ။

ဆႏၵ ရွိရုံနဲ႕ ၿပီးႏုိင္မလား။ ငါ သမၼတႀကီး ျဖစ္ခ်င္လုိက္တာ။ ကုေဋၾကြယ္၀တဲ႕ သူေဌးျဖစ္ခ်င္လုိက္တာ။ ျဖစ္ေရာ့ဟဲ႕ သမၼတႀကီး။ ျဖစ္ေရာ့ဟဲ႕ သူေဌးႀကီး။ ျဖစ္သြားၿပီလား။ မနက္ျဖန္ ပုတ္ေလာက္၊ သံစည္ပုိင္းေလာက္ ရွိတဲ႕ ေဒၚလာေတြ တနင့္တပုိးႀကီး လာေလေရာ့။ ေရာက္လာၿပီလား။ စဥ္းစားဖုိ႔ ေျပာတာပါ။

ဆႏၵရဲ႕ေနာက္မွာ လုိလုိခ်င္ခ်င္နဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈလည္း ရွိအုံးမွ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကုိင္ဇာဆုိတဲ႕ သီခ်င္းထဲကလုိ ထုိင္ေနလုိ႔ေတာ့ ဘာမွ ျဖစ္မလာဘူး - ဆုိတာေလ။ ေနာက္တိ ေနာက္ေတာက္ စကားနဲ႕ဆုိျပန္ေတာ့ ထသြားမွ က်ိဳးမွန္းလည္း သိေနပါအုံးမယ္-တဲ႕။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ မိမိလုိခ်င္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကုိ လက္ေတြ႕ လုပ္ေဆာင္မႈနဲ႕ လုိလုိခ်င္လုပ္မွ ရလိမ့္မယ္ဆုိတာေတာ့ သံသယရွိစရာ လုိမယ္မထင္ပါဘူး။

ကဲ လုိလည္း လုိခ်င္ပါၿပီ၊ ဆႏၵလည္း ရွိပါၿပီ။ ရမတဲ႕လား။ စိတ္လည္းပါအုံးမွ။ ဆႏၵရွိတာ စိတ္ပါနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးကြဲတယ္ေနာ္။ ကုိယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ဆႏၵေတာ့ ရွိပါရဲ႕ စိတ္မပါ့တပါနဲ႕ လုပ္ေနျပန္ရင္လည္း ေတာင္းတဲ႕ ဆုတုိင္းလည္း ျပည့္ႏုိင္ၾကမယ္ မထင္မိျပန္ဘူး။

အေရးႀကီးတဲ႕ အခ်က္္ကေတာ့ ပညာရွိဖုိ႔ အေရးႀကီးဆုံးပဲ။ ပညာက အရာရာကုိ အဆုံးအျဖတ္ ေပးသြားမွာပါ။ ပညာဟာ တကယ္ေတာ့ က်ယ္ျပန္႔လွပါတယ္။ ေလာကီနယ္မွာဆုိ ျမင္ မဆုံး၊ ေတြး မဆုံး၊ ေငး မဆုံး၊ လုိက္လုိ႔ကုိ မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ပညာရပ္ေတြက ေရွ႕က ေျပးေနတယ္။ ေလာကီပညာနယ္က ထြက္ေျမာက္ႏုိင္ေလာက္တဲ႕ (ေလာက+ဥတၱရာ = ေလာကုတၱရာ) ပညာ ဆုိရင္ေတာ့ အားပါးပါး မီႏုိင္မယ္ကုိ မထင္ေတာ့ဘူး။


ဘယ္မွာလဲ ကုိယ့္အတြက္


မိမိရဲ႕ လက္ရွိဘ၀ တခုမွာ ( ဒီဘ၀ကုိပဲ ေျပာပါသည္) ဘာေတြပဲ လုပ္ခဲ့၊ ေျပာခဲ႕၊ ႀကံစည္ေတြးေတာခဲ့။ နိယာမဆုိတဲ႕ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္က အဆုံးအျဖတ္ေပးသြားမွာ အမွန္မုခ်ပါပဲ။ ေကာင္းေကာင္း ဆုိးဆုိးေပါ့။ သူမ်ားအတြက္ပဲ ေျပာေျပာ ကုိယ့္အတြက္ပဲ ေျပာေျပာ။ ဘယ္မွာလဲ ကုိယ့္အတြက္ ဆုိတာကေတာ့ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ေစတနာအတုိင္းပဲ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္း ရမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္းျဖင့္ - ဘယ္မွာလဲ ကုိယ့္အတြက္ ေဆာင္းပါးကုိ ဒီမွာပဲ အဆုံးသတ္လုိက္ရပါသည္။

ပညာဇာနည္ (မန္းတကၠသုိလ္)
http://pyinyarzarni.blogspot.com/

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

Praise And Blame

In my experience, most western-born monks talking to western-born audiences go right for the tough stuff; non-self, theories of perception, impermanence, or the nature of consciousness, and so on. In contrast, an Asian-born monk talking to an Asian audience is more likely to deal with more everyday practical concerns. The emphasis is more likely to be on precepts and finding peace rather than on the higher reaches of philosophy and the detailed route to Enlightenment.

Last night's talk was wonderful example of that. A popular and respected teacher here in Bangkok, Sayadaw U Jotika, originaly from Burma, spoke about 'Praise and Blame' and based his talk on the reference to the eight vicissitudes of life in the Mangala Sutta. He recited the Pali, explained each phrase, and then focused on one small section, explaining why praise and blame are vicissitudes, and giving practical ideas for dealing with them.

Everyone, he pointed out, has been praised, and everyone has suffered criticism at times, even the Buddha. Then Sayadaw went on to talk about his experiences growing up, reading about religion, and struggling to find his own understanding of life, which brought criticism from his family, friends, and society. Ask too many questions, he recounted, and people will soon see you as a nuisance, and even dangerous.

After every few minutes U Jotika, speaking in English, would pause while his talk was translated into Thai, giving the evening a gentle, rolling, rhythm, and in a hall packed with hundreds of people, with the crowd spilling even into the corridors outside, there was a wonderful attentive silence throughout. "But" he said, "the Buddha said not to believe", and it was that which, and U Jotika pointed out the humour in this, brought him to trust and love the Buddha.

"Then it becomes my religion, very personal, and not the same as anyone else's" he said. "Not in a possessive way, but in such a way as it's fully yours and infuses your whole life." And he gave examples of how he himself learnt to deal with blame, based on seeing for himself how his responses worked. At first, when criticised, he'd argue back, later he'd just try to explain, later still he realised that he didn't need to do anything.

In the long run it becomes obvious who is right or wrong. There's no need to say anything. Stop, he said, let go, and move on. This gives you more freedom. If you respond to every criticism, he said, you are a puppet, in the control of others. It's the same if you seek praise. The solution is mindfulness. Pay attention to your mind and the qualities of your mind, pay attention to how you feel when praised or blamed, and you will overcome.

Listen to your own wisdom. And do listen to the advice of people you know to be wise. And when giving criticism to others, as from a parent to a child for example, be calm, he said, make sure the time is right, and don't do it publicly to bring shame on anyone. Educate, don't punish. And don't forget that the biggest critic is yourself, so correct yourself and regain your self-respect.

These lessons from the Mangala Sutra, he repeatedly pointed out, are to be lived and not just recited. Don't be manipulated by praise or blame, and don't use praise and blame to manipulate others. Live out your own life, he said, and don't allow the world to be your master. The less you are effected by the opinions of others, the more you can rely upon mindfulness and your own wisdom, the more freedom and dignity you have.

The evening finished with some chanting, including some of those hymn-like chants that I really love listening to, and many people stayed to make merit and buy copies of U Jotika's books in Thai and English. I bought his most popular book, Snow in Summer, which has sold over a million copies, and hope to read it some time soon. If the book contains the same wisdom and inspiration as I saw in the talk last night, I'm in for a real treat.

(This post was reproduced from Marcus' Journal and photos were taken from Little Bang.)
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ဘုန္းဘုန္း ဦးတိကၡႏွင့္ ဓမၼသာကစၦာ

8:03 PM Bhikkhu: ကုိ၀ိမုတၱိ

  ေနေကာင္းပါရဲ့လား

 me: ဘုန္းဘုန္း မဂၤလာပါဘုရား

 Bhikkhu: မဂၤလာပါ

 

5 minutes

8:25 PM me: ဘုန္းဘုန္း။ နိမိတ္ေပၚတာမွာ အလင္းနိမိတ္ႏွင့္ နတ္ျပည္ ငရဲျပည္ စတာေတြဆီ သြားတာႏွင့္ တခ်ိဳ ့ျမင္ၾကတဲ့ အရိုးစုုပံုေပၚတာတို ့ ဘုရားေစတီေပၚတာတို ့ႏွင့္ ဘယ္လိုကြာလဲဘုရား

8:26 PM Bhikkhu: တခ်ိဳ႔ျမင္ၾကတဲ့ အရုိးစုေပၚတာဆုိတာက

8:27 PM me: တခ်ိဳ ့ေတြ တရားမွတ္ေနရင္း အာရံုမွာ အရိုးစုေတြျမင္ရတာတို ့၊ တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ကို ဖူးရတာတို ့ေတြ ရွိၾကတာကို ေျပာတာဘုရား

8:28 PM တခ်ိဳ ့လည္း နတ္သား နတ္သမီးေတြ ျမင္ရတာတို ့။ စကားသံၾကားရတာတို ့ေတြ ရွိတယ္ေျပာတယ္

8:29 PM Bhikkhu: သူတုိ႔ျမင္ရတဲ့ အာရုံေတြက ရွင္းလင္းသလား ေ၀ေ၀လားလား မေျပာတတ္ဘူး

8:30 PM me: တခ်ိဳ ့လည္း ရွင္းတယ္ေျပာတယ္ဘုရား။ တခ်ိဳ ့လည္း ခပ္၀ါး၀ါးဘဲ။ သမာဓိအား ကြာလို ့ထင္တယ္

 Bhikkhu: အလင္းနိမိတ္ကေတာ့....သီးသန္႔ၾကည့္ရ ပုိ႔လႊတ္ၾကည့္ရတာမုိ႔ မတူဘူးလုိ႔ေတာ့ထင္တယ္

8:31 PM me: တင္ပါ့။ အလင္းနိမိတ္က သမထ သီးသန္ ့ျဖစ္သြားမလားဘုရား

 Bhikkhu: သူတုိ႔ျမင္ၾကတာက..ကုိယ့္ေရွ့မွာ ဒီအတုိင္းေပၚလာတဲ့ သေဘာရွိတယ္

  ဟုတ္ပါတယ္

  ဟုိဟာက ၀ိပႆနာရႈေနရင္းမွာ ကုိယ္သန္တဲ့ စရုိက္အားေလ်ာ္စြာ ျမင္လာတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္

  ကုိယ္တုိင္ေတာ့ ၀ိပႆနာပုိင္းမွာ မျမင္ဖူးဘူး

8:32 PM ဒါေပမယ့္ အရုိးစု သေဘာျဖစ္သြားတာကုိေတာ့ နားလည္တယ္

  ခန္ဓာကုိယ္ တစ္ေနရာရာကုိ စုိက္ရႈေနရင္း အသားေတြ တလႊာစီကြာက်သြားတယ္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ခန္ဓာကုိယ္ တစ္ခုလုံးျဖန္႔ၾကည့္တာ အရုိးေတြပဲျမင္ရေတာ့တယ္

  ဒါကေတာ့ အလငး္နိမိတ္နဲ႔ မတူဘူး

8:33 PM me: တင္ပါ့။

 Bhikkhu: ဦးဇင္းျမင္ဖူးတာက အရုိးစု ျခေတာင္ပုိ႔ ေရျမွပ္ ဒါေတြေတာ့ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္

  ၀ိပႆနာပုိင္းမွာေလ

 me: တင္ပ့ါ

  အဲဒါကိုက်ေတာ့ ဘာနိမိတ္ေခၚလဲဘုရား။ စာလိုက်ေတာ့

8:34 PM Bhikkhu: သမာဓိအလင္းနဲ႔ ဥာဏ္အလင္း ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကြာတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္.

  ၀ိပႆနာဥာဏ္အလင္းလုိ႔ ေျပာရမွာ

  နိမိတ္အမ်ိဳးအစားထဲ မပါဘူးလုိ႔ ထင္တယ္ ကုိ၀ိမုတၱိ

8:35 PM me: ျဖစ္ပ်က္ဉာဏ္စျပီး ျဖစ္ခါစမွာ ေပၚတက္ၾကတာေနာ္ဘုရား

8:36 PM Bhikkhu: နိမိတ္ကေတာ့ သမထနယ္ပယ္က အလင္းဓာတ္ကုိး...ခုနက ဦးဇင္းျမင္တာေတြက ၀ိပႆနာဥာဏ္အလင္း လုိ႔နားလည္မိတယ္..ဒါေပမယ့္ အာရုံမွန္ဥာဏ္အလင္းေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မယ္

  ဦးဇင္းကေတာ့ ပရိကမ္ အတိတ္အေၾကာင္း အနာဂတ္အေၾကာင္းေတြရႈရင္း ခဏေပၚလာတယ္..ခဏေလးပဲ.. ျဖစ္ပ်က္အဆင့္ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ အရမ္းကုိ သိသာလြန္းတယ္

8:37 PM me: တင္ပါ့ဘုရား

  တပည့္ေတာ္ အဲဒီႏွစ္ခုကို စိတ္ထဲ နဲနဲရႈပ္ေနတာဘုရား။ ဘယ္ဟာႏွင့္ ဘယ္လိုကြာလဲဆိုတာ

 Bhikkhu: အခုေကာ

8:38 PM ေျပာတဲ့လူကေတာ့ သူသိတဲ့ ပုံစံအတုိင္း ေျပာထည့္လုိက္တာ

 me: ဘုန္းဘုန္းေျပာတာ ျဖစ္နိဳင္တယ္ဘုရား။

8:39 PM ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ ဒီ၀ိပႆနာပိုုင္း ေပၚတဲ့အာရံုေတြက ကိုယ္ မသိဖူး၊ မျမင္ဖူး၊ မစဥ္းစားဖူးတာမ်ိဳး မေပၚဘူးဘုရား

  ကိုယ္တစ္နည္းနည္းႏွင့္ သိထားတာမ်ိဳးေတြထဲကဘဲ ေပၚတယ္

 Bhikkhu: ဟုတ္တယ္

8:41 PM me: အဲဒီအာရံုေတြကို မွတ္ရင္းႏွင့္ဘဲ ဉာဏ္က ဒီဘက္က သူ ့ဖာသာတက္သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္လားဘုရား

 Bhikkhu: ဟုတ္ပါတယ္..

 me: ေနာက္တစ္ခု တပည့္ေတာ္ မွတ္ထားဖူးတာ ဟုတ္လားေတာ့မသိဘူး

 Bhikkhu: ေျပာျပပါအုံး

8:42 PM me: အရိယာျဖစ္ျပီးသြားရင္ အဲဒီနိမိတ္အာရံုေတြ ထပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို ့ေျပာတယ္ဘုရား

 Bhikkhu: ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္လိမ့္မယ္.. ေသခ်ာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး

  ကုိယ္တုိင္က ဘာမွ မသိေသးလုိ႔

8:43 PM me: ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ သူက ျပန္စရင္ ဥဒယဒ္ဘယ ကေနစမွာဆိုေတာ့ ။ ေတြးၾကည့္တာျဖစ္ေလာက္မယ္ထင္တာဘဲ

 Bhikkhu: အနဳေလာမဥာဏ္အဆင့္ ဆုိရင္ေတာင္ မျဖစ္ေလာက္ ေတာ့ပါဘူး

  အရိယာဆုိရင္ေတာင္ ပိုျပီး မျဖစ္နိဳင္ဘူး

 me: တင္ပါ့ဘုရား။ အဲဒါကို တပည့္ေတာ္ အလင္းနိမိတ္ႏွင့္္သြားေရာေနတာ

8:44 PM အရိယာျဖစ္ျပီးတဲ့သူ အလင္းနိမိတ္ျပန္ရမရ

 Bhikkhu: အလင္းနိမိတ္က ဗုိလ္ၾကီး၊ ေစာေစာက အာရုံေတြက ဗုိလ္ခ်ဳပ္

 me: ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲဘုရား

 Bhikkhu: အလင္းနိမိတ္ရဲ့ သေဘာအရေတာ့...ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ ထိန္းထားရင္ ျပန္ရနိဳင္တယ္..

8:45 PM ဦးဇင္းအျမင္ေနာ္

  အလင္းနိမိတ္က ၀ိပႆနာဥာဏ္အလငး္ေလာက္ မျမင့္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာပါ

 me: ခုနဘုန္းဘုန္းေျပာသလိုမ်ိဳး အလင္းနိမိတ္က သမထ သက္သက္ဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ရနိဳင္စရာ အေၾကာင္းရွိတယ္

8:46 PM Bhikkhu: ေအာ္..သိျပီ... သုဘူတိဆုိတဲ့ ရဟန္တာ မေထရ္ေလ..အဲဒီနိမိတ္ေတြနဲ႔ တရားေဟာတာ

 me: တင္ပါ့

 Bhikkhu: ဒါဆုိေတာ့ အရိယာျဖစ္ျပီးလဲ အလင္းနိမိတ္ကေတာ့ ရနိဳင္တာပဲ

8:47 PM me: တင္ပါ့။ အဲဒါကို သမထအေနႏွင့္ ယူသံုးရင္ ရမယ့္သေဘာျဖစ္မယ္ေနာ္ဘုရား

 Bhikkhu: ဟုတ္တယ္

  သမထအေနနဲ့ယူသုံးမွ

 me: ဒါဆို ၀ိပႆနာယာနိကႏွင့္ ရဟႏၱာျဖစ္တဲ့သူေတြ ဘယ္လိုမ်ိဳးျဖစ္နိုင္မလဲဘုရား

8:48 PM Bhikkhu: ၀ိပႆနာယာနိက သမားကေတာ့ မျမင္နိဳင္ အလင္းနိမိတ္မ၇နိဳင္ေလာက္ဘူး

  ရဟန္တာတုိင္း စ်ာန္ပ်ံလုိ႔ မရတာကုိ ေထာက္ဆ ၾကည့္ရမယ္

  အဲလုိထင္တယ္

8:49 PM me: တင္ပါ့။ ဘုန္းဘုုန္း ဘုရားလက္ထက္က ရဟႏၱာေတြက သမထယာနိကမ်ားမယ္ထင္တယ္ေနာ္ဘုရား

8:50 PM Bhikkhu: သမထယာနိက မ်ားလုိ႔.. အခ်ိန္ေတြလဲ အမ်ားၾကီးယူျပီး ေလ့က်င့္ၾကတာရယ္ ပါရမီေတြလဲ ျပည့္လာၾကတာရယ္ေၾကာင့္ စ်ာန္ပ်ံ စသည္ျဖစ္တယ္လုိ႔ သုံးသပ္မိပါတယ္

8:51 PM me: ဘုရားႏွင့္အတူ ေကာင္းကင္ခရီးၾကြရမယ့္အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ၀ိပႆနာယာနိက ရဟႏၱာေတြ ဘယ္လိုမ်ိဳး လုပ္မလဲလို ့ ကပ္သီးကပ္သပ္ေတြးမိလို ့ဘုရား

8:52 PM Bhikkhu: ၀ိပႆနာ ယာနိက သမားျဖစ္ေပမယ့္ ပဋိသမၻိဒါ ပတၱ ရဟႏၱာေတြက်ေတာ့ ပ်ံနိဳင္မယ္ထင္တယ္

 me: တင္ပါ့

 Bhikkhu: ဒါကေတာ့ ပါရမီအရွိန္ေၾကာင့္ ျဖစ္မလားဘဲ

 me: တင္ပါ့

 Bhikkhu: ေသခ်ာတာကေတာ့ သမထယာနိက မ်ားတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္ေနာ္

8:53 PM me: စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ၾကီး ေထရုပတၱိမွာ သူ ့ကို အဘိဉာဥ္ႏွင့္ပတ္သက္တာေတြ ကို စမ္းခိုင္းေတာ့ လုပ္လို ့ေတာ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို ့ေျပာထားတာဖတ္ဖူးတယ္ဘုရား

8:54 PM Bhikkhu: ေအာ္

8:55 PM me: သဲအင္းဂူဆရာေတာ္လည္း သူစ်န္ပ်ံဖို ့စမ္းတာ ေျမၾကီးကေန နဲနဲဘဲ ၾကြလို ့ရတယ္ဆိုလားဘဲ ။ တခါ နာလိုက္ရတာ

 Bhikkhu: ေအာ္

8:56 PM သမထယာနိက သမားကေတာ့ သမထ စတုထၱဆင့္ေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ ဖင္က ၾကြတတ

 me: ဟုတ္္လားဘုရား

8:57 PM Bhikkhu: ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးရွိပါတယ္ သူတရားထုိင္ေနတာ ၾကမ္းျပင္နဲ႔လြတ္ေနလုိ႔ တပည့္ေတြက အဲဒီၾကမ္းျပင္ကုိ ဆဲြၾကည့္ၾကသတဲ့

 me: တင္ပါ့

 Bhikkhu: ေသကၡ်ေတာင္ဆရာေတာ္ ဦးတိေလာကေလ

 me: တင္ပါ့။ တပည့္ေတာ္ ငယ္ငယ္က တခါ ဖတ္ဖူးတယ္

  တခ်ိဳ ့က်ေတာ့ အလင္းေရာင္ထြက္လာတယ္ေျပာတယ္

8:58 PM ေနာက္တစ္ခုက စ်ာန္အဆင့္ဆင့္ကို ရမရက ကိုယ္တိုင္ တခါတည္း သိလို ့ရတယ္ မဟုတ္လားဘုရား။ အဓိ႒ာန္၀င္စရာလို ေသးလားဘုရား

 Bhikkhu: အဓိ႒ာန္ေတာ့မလုိပါဘူး

8:59 PM me: တပည့္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ ပထမစ်ာန္ဆိုရင္ သူ ့ရဲ ့စ်ာန္အဂၤါေတြ မိမိဆီမွာ ျဖစ္ေနျပီဆိုတာ တရားထိုင္ေနတဲ့သူက တခါတည္းသိေနနိဳင္တာဘဲေနာ္ဘုရား

9:00 PM Bhikkhu: ဦးဇင္းလဲ အဲလုိ နားလည္မိတယ္

9:01 PM me: အဓိ႒ာန္တာက ၀သီေဘာ္နိဳင္ဖို ့အတြက္ လုပ္တာမ်ိဳးက်မွလို ့ထင္တယ္။ အဲဒါဟုုတ္လားမသိဘူးဘုုရား

9:02 PM Bhikkhu: ၀သီေဘာ္နိဳင္ဖုိ႔ ေလ့က်င့္ၾကတာေတာ့ ဟုတ္တယ္..အဓိ႒ာန္လုိ႔ ေခၚလား မေခၚလားေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ေခါင္းထဲမွာ ေပၚမလာဘူး

9:03 PM me: တင္ပါ့။ အဆင့္တစ္ခုျပီးတစ္ခု ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ေလ့က်င့္တာမ်ိဳးမဟုတ္လားဘုရား

 Bhikkhu: ဟုတ္ပါတယ္

9:04 PM me: အဲဒါက တပည့္ေတာ္္တို ့ ၀ိပႆနာမွွာ ဖိုလ္၀င္စားဖို ့အတြက္ကိုု လည္း ဒါမ်ိဳးဘဲ အဓိ႒ာန္ရတာဘဲမဟုုတ္လားဘုရား

9:05 PM Bhikkhu: ဟုတ္မွာပါ..ဦးဇင္း သိပ္နားမလည္ေသးတာ

9:07 PM me: ဘုန္းဘုန္္း အဲလို ့အလင္းနိမိတ္ႏွင့္သြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုခံစားေနရလဲဘုရား။ ၀ိတက္မ်ားေနမလားဘုရား

 Bhikkhu: အာရုံက ကုိယ္ပုိ႔တဲ့ဆီ တန္းတန္းမတ္မတ္ သြားေနတယ္..ဒါေပမယ့္ ဟုိၾကည့္ ဒီၾကည့္ ဟုိဟာေတြ႔ခ်င္ ဒါေတြ႔ခ်င္ဆုိေတာ့ ၀ိတက္က မ်ားေနတယ္

9:08 PM me: ဘုန္းဘုန္း ၀ိပႆနာ အားမထုတ္ျဖစ္ခင္ အလင္းနိမိတ္လႊတ္တာႏွင့္ ၀ိပႆနာအားထုတ္ျပီး လႊတ္တာမွာ ကြာျခားမႈဘာရွိလဲဘုရား။ စိတ္ပိုုင္းဆိုင္ရာမွာ

9:09 PM Bhikkhu: ၀ိပႆနာအားထုတ္လုိ႔ ေလးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ လႊတ္ကုိ မလႊတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး

 me: တင္ပါ့

 Bhikkhu: အရသာျခင္းကြာတာကုိ နားလည္သြားလုိ႔လား မသိ

 me: တင္ပါ့

9:10 PM Bhikkhu: အျပင္ကုိလႊတ္ေနတာထက္ အတြင္းပုိင္းကုိ စုိက္ၾကည့္ေနတာ..အတြင္းပုိင္း အသားတက္ဖုိ႔က်ေတာ့ အတြင္းမွာပဲ စိတ္ကုိထားတာက ပုိထိေရာက္တာကုိး

 me: တင္ပါ့။

9:11 PM တပည့္ေတာ္္ ေတြးၾကည့္မိတာပါ။ အဲဒီလိုလႊတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနမွာဘဲလို ့

 Bhikkhu: အျပင္လြႊတ္တာကေတာ့ ဗဟုသုတေလာက္ ကုသုိလ္ သဒ္ဓာတရားတက္ဖုိ႔ေလာက္ ပဲ ေကာင္းတယ္ ထင္ပါတယ္

9:12 PM လူ႔ျပည္လႊတ္တာက အေရးမၾကီး မသိသာဘူး..ျဗဟၼျပည္ကေတာ့ သတိထားမိလုိက္တယ္ စိတ္ကုိ ေမာေနတာပဲ

  အစပုိင္းကစ သမာဓိအားနည္းလာရင္ ဘုန္းခနဲဆုိ ျပဳတ္က်တာေတာင္ျဖစ္ေသးတယ္

  သမာဓိျပဳတ္က်တာ

9:13 PM me: တင္ပါ့။ ေနာက္ အဲလို လႊတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္မွာ အကုသိုလ္ အနုစား တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနမလားလို ့ ထင္တယ္ဘုရား။ အဲဒါ ျဖစ္နိဳင္လားမသိဘူး

 Bhikkhu: ဒါကေတာ့ ကုိယ့္ၾကည့္တဲ့ အာရုံေပၚမွာ မူတည္လိမ့္မယ္

9:14 PM me: တစ္ခုခုကို လုပ္ခ်င္ေနတဲ့ ေဇာကပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ စိတ္မွာ တည္ျငိမ္မႈ မျဖစ္နိဳင္ဘူးထင္လို ့ဘုရား

 Bhikkhu: ဆုိပါစုိ႔ ေလာဘအနဳစားလုိ႔ေျပာရေအာင္လဲ...ဘုရားစြယ္ေတာ္ကုိ ဖူးတဲ့အခါၾကေတာ့ ကုသုိလ္ဆန္ဒပဲ ျဖစ္ေနတာကုိး

  တခုခုလုပ္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အဘိဓမၼာသေဘာက ေလာဘနဲ႔ ဆန္ဒကုိ ခဲြထားတယ္

 me: တင္ပါ့

9:15 PM တကယ္လို ့ရတနာသံုးပါး အာရံုဆိုရင္ ျပႆနာမဟုတ္တဲ့သေဘာလားဘုရား

 Bhikkhu: ဟုတ္ပါတယ္

  မိသားစုအေၾကာင္းေတြ

  ဘာေတြဆုိရင္ မေက်နပ္စရာ ေတြ႔ခ်င္ေတြ႔နိဳင္တယ္

  ဒီျပင္အာရုံေတြလဲ ဒိအတုိင္းပဲေပါ့ေလ

9:16 PM me: တကယ္လို ့နတ္ျပည္မွာ နတ္သမီးကို ၾကည့္ေနရင္း အဲဒီေယာဂီေသရင္ ဘ၀ကူးေကာင္းနိဳင္မလားဘုရား

 Bhikkhu: သူက နတ္သမီးကုိ ျမင္ျမင္ခ်င္း ဟာကြာ လွလုိက္တာ လုိခ်င္လုိက္တာ ဆုိတဲ့စိတ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ ျဗဳန္းခနဲ ေသသြားရင္ ဘ၀ကူးမေကာင္းနိုင္ဘူး

 me: တင္ပါ့

9:17 PM Bhikkhu: နတ္သမီးကုိ ျမင္ျပီး သူတုိ႔က ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားၾကီးလုပ္လုိ႔ ဒီကုိေရာက္ေနတာလုိ႔ ကုသုိလ္ေတြး ေတြးခ်ိန္ ေသသြားရင္ ဘ၀ကူးေကာငး္မယ္

 me: တင္ပါ့

9:18 PM Bhikkhu: ဒါေတာင္ နတ္သမီးလုိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေသလုိ႔ ဘ၀ကူးမေကာင္းခဲ့ရင္ေတာ့ အဲဒီ မေကာင္းတဲ့ ဘ၀မွာ သူခဏပဲ ခံစားရမယ္

 me: တင္ပါ့

 Bhikkhu: သမထ ကုသုိလ္ကံ အင္အားက ၾကီးလုိ႔ပါ

 me: တင္ပါ့

9:20 PM တပည့္ေတာ္က အဲဒီေဇာကပ္ျပီး ပင္ပန္းေနရတာမ်ိဳးကို စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးၾကီးျဖစ္ေနတယ္။ သိပ္သေဘာမက်ခ်င္ဘူး

 Bhikkhu: သေဘာမက်ရင္ မပုိ႔ဘဲ မလႊြတ္ဘဲ ေနဖုိ႔ပါပဲေလ

9:21 PM me: တင္ပါ့။ ခုနဘုန္းဘုန္းေျပာသလို အျပင္ကို လႊတ္မယ့္အစား အတြင္းကိုျပန္ၾကည့္တာက အက်ိဳးမ်ားမလားလို ့

 Bhikkhu: ဟုတ္ပါတယ္

 me: ဘုန္းဘုန္း အျပင္သြားမလို ့လား

 Bhikkhu: တရားတက္တာ ျမန္သြားမွာေပါ့

 me: သြားေလဘုရား

 

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ပဲႏြယ္ကုန္းဆရာေတာ္၏ သုတပန္းခိုင္ (၄)

၈။ သီလျပည့္စံုရင္ သမာဓိ ပညာေတြ အလြယ္တကူ ျပည့္စံုုနိဳင္တယ္။
၉။ သီလဆိုတဲ့ တံခါးပိတ္ထားရင္ ကာယဒြါရ ၀စီဒြါရမွ အကုသိုလ္ေတြ ၀င္မလာနိဳင္ဘူး။
၁၀။ အဆိပ္ကိုစားမိလွ်င္ တစ္ဘ၀ပဲ ဒုကၡျဖစ္မယ္။ သံဃာပိုင္ပစၥည္းစားမိလွ်င္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဒုကၡျဖစ္မယ္။
၁၁။ အေျပာေကာင္းေပမယ့္ စိတ္ဓါတ္က ယုတ္ညံ့လွ်င္ ေရသဖန္းသီးမွည့္လို လူမ်ိဳးပဲ ျဖစ္မယ္။
၁၂။ သီလကို မွီခိုျပီးေနရင္ မဂ္ဉာဏ္ ဖိုလ္ဉာဏ္ ခ်က္ခ်င္းမရေတာင္ ေထာင္က်ျခင္း၊ အဖမ္းခံရျခင္း အပါယ္ေလးပါး က်ေရာက္ျခင္းမွ ကင္းလြတ္ပါတယ္။
၁၃။ ခ်မ္းသာခ်င္လွ်င္ လွဴၾက၊ ဆင္းရဲခ်င္လွ်င္ ယူၾက။
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

သူငယ္ေတာ္ေတာရ ဆရာေတာ္၏ ေန ့စဥ္ေဟာျပ ၾသ၀ါဒ (၂၂)

ၾကိဳတင္ၿပင္ဆင္ ဥာဏ္နဲ ့ယွဥ္

ဘုန္းၾကီးတို ့ သူေတာ္စင္ေတြ က်န္းမာေရး ေဖာက္ၿပန္လို ့ အိပ္ရာေညာင္ေစာင္းအေပၚ ေရာက္တဲ့အခါက်မွ ဒါနၿပဳဖို ့လည္းမလြယ္၊ သီလေစာင့္ဖုိ ့လည္းမလြယ္ ၀ိပႆနာဘာ၀နာတရား အားထုတ္ဖို ့ဆိုတာေတာ့ သာ၍ပင္ ခက္ခဲၾကမယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာေရးေကာင္းတုန္း၊ ဥာဏ္ပညာထက္ၿမက္တုန္း၊ ဒါန သီလ ဘာ၀နာ တရားေတြကို ၾကိဳးစားၿပီးေတာ့ ၿပဳလုပ္ အားထုတ္ၾကရမယ္။

မွတ္ေနရမယ့္ တရား

အိုၿခင္း၊ နာၿခင္း၊ ေသၿခင္းဆိုတဲ့ ဒုကၡေတြက တကယ္တမ္း လြတ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဒြါရေၿခာက္ပါး ေပၚသမွ်မွာ ၿမင္သိပ်က္၊ ၾကားသိပ်က္၊ နံသိပ်က္၊ စားသိပ်က္၊ ထိသိပ်က္ဆိုတဲ့ အၿဖစ္နဲ ့အပ်က္ေတြကို ေရွ ့ေနာက္အမွတ္ ဆက္စပ္ေအာင္မွတ္ေနရမယ္။ မွတ္ႏိုင္ရမယ္။

ဘုရားေပးတဲ့ေဆး

ဘုန္းၾကီးတို ့ ေယာဂီသူေတာ္စင္ေတြဟာ က်န္းမာေရးေကာင္းဖို ့အတြက္ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့ သမားေပးတဲ့ေဆးကို စားရသလိုပဲ ဘုရားေပးတဲ့ သတိပ႒ာန္ဆိုတဲ့ေဆးကိုလည္း စားသုံးဖို ့လိုအပ္တယ္။ သမားေပးတဲ့ေဆးကို စားၿခင္းၿဖင့္ အခိုက္အတန္ ့ ၿဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာေတြ သက္သာတယ္။ ဘုရားေပးတဲ့ သတိပ႒ာန္ေဆးေတာ္ၾကီးကို စားသုံးၿခင္းၿဖင့္ အခိုက္အတန္ ့ၿဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာလဲ သက္သာတယ္၊ အစမထင္သံသရာတခြင္ကပါလာတဲ့ ကိေလသာေရာဂါေတြ ကုန္ခမ္းၿပီးေတာ့ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ အၿငိမ္းဓာတ္ၾကီးကိုလည္း ရႏိုင္ပါတယ္။

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ အရပ္ (၁၀) မ်က္ႏွာ ေမတၱာပို ့ ႏွင့္ ေမတၱာသုတ္တရားေတာ္

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ပဲႏြယ္ကုန္းဆရာေတာ္၏ သုတပန္းခိုင္ (၃)

၃။ ႏြားေျခရာသို ့ လွည္းဘီးက အစဥ္လိုက္သလို မေကာင္းေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုျပဳလုပ္လွ်င္ ကိုယ့္ေနာက္ ဆင္းရဲေတြ လိုက္မယ္။
၄။ အရိပ္က ကိုယ့္ေနာက္အစဥ္လိုက္သလို ေကာင္းေသာစိတ္ျဖင့္ ေျပာဆိုျပဳလုပ္လွ်င္ ကိုယ့္ေနာက္ ခ်မ္းသာေတြ လိုက္မယ္။
၅။ ရဟန္းသံဃာနဲ ့ေတြ ့တဲ့အခါ လူလို မဆက္ဆံပါႏွင့္။
၆။ ထုတ္၊ ေယာက္၊ ဒိုင္း၊ ျမား စသည္တို ့ျဖင့္ စုုေပါင္းတပ္ဆင္ထားတာကို “အိမ္” လို ့ေခၚသလို ဆံပင္၊ ေမြးညွင္း စတဲ့ ၃၂-ေကာ႒ာသတို ့ျဖင့္ စုေပါင္းထားတာကို “ခႏၶာကိုယ္” လို ့ေခၚတယ္။
၇။ ၀င္ရိုး၊ ဘီးစသည္ စုုေပါင္းထပ္ဆင္ထားတာကို “ရထား” လို ့ေခၚသလို ခႏၶာ၅-ပါး စုုေပါင္းထားတာကို “သတၱ၀ါ” လို ့ေခၚတယ္။
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

INTRODUCTION TO INSIGHT MEDITATION 6

Peacefulness can develop into a very nourishing kindness towards yourself, if you first of all fully accept the presence of what you dislike. Keep the attention steady, and open the heart to whatever you experience. This does not imply approval of negative states, but allows them a space wherein they can come and go.

Generating good-will toward the world beyond yourself follows much the same pattern. A simple way to spread kindness is to work in stages. Start with yourself, joining the sense of loving acceptance to the movement of the breath. 'May I be well.' Then, reflect on people you love and respect, and wish them well, one by one. Move on to friendly acquaintances, then to those towards whom you feel indifferent. 'May they be well.' Finally, bring to mind those people you fear or dislike, and continue to send out wishes of good-will.

This meditation can expand, in a movement of compassion, to include all people in the world, in their many circumstances. And remember, you don't have to feel that you love everyone in order to wish them well!

Kindness and compassion originate from the same source of good will, and they broaden the mind beyond the purely personal perspective. If you're not always trying to make things go the way you want them to; if you're more accepting and receptive to yourself and others as they are, compassion arises by itself. Compassion is the natural sensitivity of the heart.

(to be continued....)

INTRODUCTION TO INSIGHT MEDITATION (FROM 1 TO 5)
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

ပဲႏြယ္ကုန္းဆရာေတာ္၏ သုတပန္းခိုင္ (၂)

• ဤ သုုတပန္းခိုင္ သည္ အလုပ္ကိစၥမ်ားျပားလွ၍ ဗုဒၶက်မ္းစာအုပ္ၾကီးမ်ားကို မဖတ္ရႈမေလ့လာအားေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား ဗဟုသုတရရွိေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။
• ဤ သုတပန္းခိုင္ သည္ သင့္အတြက္ မွတ္သားဖြယ္ရာ ဗဟုသုတမ်ား ပန္းခိုင္သဖြယ္ ေ၀ဆာေနပါလိမ့္မည္။
• ဤ သုတပန္းခိုင္ ကို ဖတ္ပါ၊ မွတ္ပါ၊ က်င့္ပါ။ သင့္အတြက္ အက်ိဳးမ်ားပါလိမ့္မည္။

မီးနဲ ့ေ၀းတဲ့ ဖေယာင္းက မာေက်ာတယ္။ တရားနဲ ့ေ၀းတဲ့ စိတ္ကလည္း မာေက်ာတယ္။ ဤ သုတပန္းခိုင္ကို မၾကာ မၾကာ ဖတ္လွ်င္ သင့္ရဲ ့စိတ္ဓါတ္ နူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္း လာပါလိမ့္မည္။

ပဲႏြယ္ကုန္း ဆရာေတာ္
အရွင္စႏၵာ၀ရ

နေမာ တႆ ဘဂ၀ေတာ အရဟေတာ သမၹာသမၺဳဒၶႆ

၁။ ပံုေတာ္ဘုရား၊ ဂုဏ္ေတာ္ဘုရား၊ ဉာဏ္ေတာ္ဘုရား သံုးမ်ိဳးထဲက ဂုဏ္ေတာ္ဘုရားနဲ ့ ဉာဏ္ေတာ္ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ။

၂။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ ့ တရားေတာ္တည္းဟူေသာ အရိပ္ကို မွီခိုျပီး ေနရရင္ တစ္ဘ၀သာမက ဘ၀သံသရာ အဆက္ဆက္ နိဗၺာန္ေရာက္သည္ထိေအာင္ ခ်မ္းသာသြားနိဳင္ပါတယ္။

(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္...)
ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္

သူငယ္ေတာ္ေတာရ ဆရာေတာ္၏ ေန ့စဥ္ေဟာျပ ၾသ၀ါဒ (၂၁)

အလိမ္ညာေဘးမွ ကင္းေ၀းရေအာင္

ဘုန္းၾကီးတို ့ ေယာဂီသူေတာ္စင္ေတြကို အနိစၥကို နိစၥထင္ေအာင္၊ ဒုကၡကို သုခ ထင္ေအာင္၊ အနတၱကို အတၱ ထင္ေအာင္၊ အသုဘကို သုဘ ထင္ေအာင္ သညာစိတၱဒိ႒ိဆိုတဲ့ တရားေတြက လိမ္ခဲ့ၾကတယ္။ မိမိတို ့က အလိမ္ညာခံခဲ့ရတယ္။ အသိအမွတ္ ကိုယ္မွာ ကပ္ၿပီး ရႈမွတ္ပြားမ်ားတဲ့အတြက္ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရေတြရဲ ့ အၿဖစ္နဲ ့အပ်က္ကို ၿမင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ အလိမ္ညာ ေၿပတဲ့အခ်ိန္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီတရားေတြရဲ ့အလိမ္အညာေဘးမွ ကင္းေ၀းရေအာင္ ၀ိပႆနာတရားကို ၾကိဳးစားၿပီး ရႈမွတ္ၾကရမယ္။

အပါယ္ေလးပါးက လြတ္ေအာင္

၀ိပႆနာရႈတဲ့အခါ ေရွ ့အမွတ္ ေနာက္အမွတ္၊ ေရွ ့သတိ ေနာက္သတိ၊ ေရွ ့သမာဓိ ေနာက္သမာဓိ၊ ေရွ ့ဥာဏ္ ေနာက္ဥာဏ္ ဆက္စပ္ေအာင္ မွတ္ႏိုင္လို ့ရွိရင္ ခံရတဲ့ေဘးမွကင္းေ၀းၿပီးေတာ့ ေအာက္သံသရာလို ့ေခၚဆိုရတဲ့ အပါယ္ေလးဘုံက လြတ္ေၿမာက္ၾကမယ္။

ေသနည္းသင္တန္း

တကယ္ေတာ့ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ၾကတယ္ ဆိုတာ ေသနည္းသင္တန္း တက္ၾကတာပါပဲ။ ေသမင္းကို ရဲရဲၾကီးရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေနၾကတာပဲ။ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ရုံတင္မက အဲဒီ အဖန္တလဲလဲ ေသေနရၿခင္းကို အၿမစ္ၿပတ္ ေခ်မႈန္းၿပီး ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ေနၾကတယ္ဆိုရင္လဲ မမွားပါဘူး။

ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္